Σημειώσεις για τις Αμερικανικές Εκλογές
Ο Μπάρακ Ομπάμα θα αποτελέσει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών για τις προσεχείς αμερικανικές εκλογές. H Χίλαρυ Κλίντον, παρότι εφοδιασμένη με μία εντυπωσιακή προίκα εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων για την προεκλογική της εκστρατεία, αλλά και την εκτιμούμενη διαφορά της από τον Ομπάμα να ξεπερνά το +20% κατά τις δημοσκοπήσεις, πριν την πολιτική αναμέτρηση, κατάφερε να ηττηθεί. Με φαιδρό, «ποπουλιστικό», σωτηριολογικό πνεύμα για τους ανασφάλιστους (τα έσοδα του ζεύγους Κλίντον ανήλθαν στα 107 εκατομμύρια δολάρια τα τελευταία επτά χρόνια), γκάφες ολκής (η in extremis επίσκεψή της στην Βοσνία), παρωχημένους φεμινιστικούς λεονταρισμούς: «ο τελευταίος όρθιος άντρας θα είναι γυναίκα», «στο σπίτι μας τα παντελόνια τα φοράω εγώ» (αλλά το επώνυμο, για χρησιμοθηρικούς λόγους, είναι του συζύγου), η Χίλαρυ απέδειξε ότι η μπογιά των πολιτιστικών επαναστάσεων του 60’ και του 70’ δεν φτουράει ούτε καν εντός του Δημοκρατικού Κόμματος . Ο αντίπαλός της, αέρινος και δαντελένιος ρήτωρ, πλην ελαφρώς κενολόγος, θα μπορούσε να κερδίσει άνετα και νωρίς, αν οι Κλίντον δεν υπελάμβαναν το Δημοκρατικό Κόμμα ως προσωπική τους περιουσία. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, οι Νεοσυντηρητικοί προέβησαν σε μία εντυπωσιακή αλλά και επικίνδυνη αναδίπλωση. Προώθησαν τον κεντροδεξιό φιλελεύθερο Μακ Κέιν , παραμερίζοντας τον Βαπτιστή Χάκαμπι και τον Μορμόνο Ρόμνεϊ, μετριοπαθείς μεν αλλά το δίχως άλλο συμβολικές πολιτικές μορφές των Συντηρητικών. Η αναδίπλωση έχει ως απώτερο στόχο την διείσδυση στα μεσαία στρώματα, στους φιλελεύθερους αριστερούς αστούς του Δημοκρατικού κόμματος. Η πολιτική αυτή μανούβρα συνιστά μία γενικότερη αλλαγή πολιτικής πλεύσης των Νεοσυντηρητικών, η οποία εδράζεται στην αιφνίδια γεωπολιτική άνοδο της Ρωσίας και σε μικρότερο βαθμό στην οικονομική ανάπτυξη της Κίνας. Η διάνοιξη του γεωπολιτικού ορίζοντα της Ρωσίας στην Γερμανία, μέσω της επικείμενης οικονομικής συνεργασίας των δύο χωρών, αλλά και η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από την «Καρδιά της Γης», είναι ασφαλώς περισσότερο απειλητικοί παράγοντες από την οικονομική γιγάντωση της Κίνας. Η Κίνα είναι, προς το παρόν, «μπλοκαρισμένη» γεωπολιτικά∙ αν δεν βρει διαδρόμους για να κυκλοφορήσει τα προϊόντά της στον παγκόσμιο ωκεανό, τότε η γεωπολιτική στενωπός θα πλήξει και την ίδια την οικονομική της ανάπτυξη . Λένε πως ο Πόλεμος του Ιράκ είναι η ταφόπλακα των Νεοσυντηρητικών, αλλά στην ουσία το Ιράκ είναι ο «άσσος στο μανίκι» τους. Γιατί να τερματισθεί ένας πόλεμος που έχει εκτοξεύσει τα κέρδη του πετρελαϊκού και του στρατιωτικού λόμπι, το οποίο δημιούργησε παντοιοτρόπως τις συνθήκες για την διεξαγωγή του, σε δυσθεώρητα ύψη; Σε τι θα ωφελούσε η επιτυχία στο Ιράκ και η απόσυρση του αμερικανικού στρατού; Στην νίκη των νεοσυντηρητικών στις επικείμενες προεδρικές εκλογές; Μα, το ακριβώς αντίθετο είναι που δίδει την δυνατότητα στους νεοσυντηρητικούς να διεκδικήσουν με μεγαλύτερες αξιώσεις μία μακρόσυρτη, επίπονη και εξαιρετικά δαπανηρή πολιτική διαδικασία, όπως οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές . Στην ουσία, οι Νεοσυντηρητικοί, δια του πολέμου στο Ιράκ, έχουν καταφέρει να χαράξουν το στίγμα της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για ένα ικανό όσο και αδιευκρίνιστο, ως προς το εύρος και το μήκος του, ιστορικό διάστημα. Ένα απλό παράδειγμα: πώς συμβιβάζεται η υπόσχεση του Ομπάμα ενώπιον του AIPAC ότι «θα δαπανήσει 30 δισεκατομμύρια δολάρια για την ασφάλεια της Ιερουσαλήμ» με την αντίστοιχη προεκλογική υπόσχεση ότι «θα αποσύρει τον αμερικανικό στρατό από το Ιράκ κατά την διάρκεια του 2009»; Γιατί το AIPAC να μην προτιμήσει έναν υποψήφιο όπως τον Μακ Κέιν που θα δαπανήσει τα αντίστοιχα ή και μεγαλύτερα ποσά για την ασφάλεια του Ισραήλ, θα διατηρήσει την «ζώνη ασφαλείας» για το κράτος του Ισραήλ στο Ιράκ και θα εξαπολύσει πόλεμο στο θανάσιμα επικίνδυνο Ιράν ; Ακόμη και αν εκλεγεί, ο Ομπάμα θα αναγκασθεί να πράξει ό,τι ακριβώς θα έπραττε και ο Μακ Κέιν ως πρόεδρος των ΗΠΑ. Κοντολογίς, ανεξαρτήτως μίας ρεπουμπλικανικής ή δημοκρατικής προεδρίας, η εποχή που διανύουμε είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του νεοσυντηρητισμού, με την ίδια λογική που ο νεοφιλελευθερισμός των Ρέιγκαν και Θάτσερ, λειτουργούσε μοιραία στα πλαίσια που χάραζε η Σοσιαλδημοκρατία. Το κεντρικό ζήτημα των επικείμενων προεδρικών εκλογών δεν πρόκειται να είναι ο πόλεμος του Ιράκ. Ο πολιτικός και ιδεολογικός γνώμονας των αντιπάλων στρατοπέδων θα είναι ο SCOTUS (ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου) δια του POTUS (ο Πρόεδρος των Η.Π.Α.). Ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα διορίσει, κατά πάσα πιθανότητα, από έναν έως και τέσσερις δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο , γεγονός που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό κοινωνικό και πολιτικό πεδίο της χώρας για μία, δύο ή περισσότερες δεκαετίες. Αυτός ο «δικαστικός ακτιβισμός», προϊόν της μακράς θητείας Κλίντον, περιπλέκει την εσωτερική πολιτική σκηνή των Η.Π.Α και δημιουργεί εκείνες τις συνθήκες που ενδεχομένως να καταλήξουν σε έναν οξύτατο κοινωνικό διχασμό με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Η πλειονοτική θέση των «Φιλελεύθερων Προτεσταντών» στους κόλπους του προτεσταντισμού τα τελευταία πενήντα χρόνια έδωσε την ευκαιρία στην χώρα να εγκολπωθεί τις πολιτιστικές επαναστάσεις των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών με μία σχετική συναίνεση και να διατηρήσει πολιτική και θρησκεία σε μία μορφή ευσταθούς ισορροπίας. Έτσι, η πλειονοτική πλέον θέση των «Ευαγγελιστών» εντός του Προτεσταντισμού διαρρηγνύει προϊόντος του χρόνου την πολιτική και ιδεολογική σύζευξη Φιλελευθερισμού και Προτεσταντισμού, πολιτικής και θρησκείας. ΄Όθεν και η επικινδυνότητα της επιλογής Μακ Κέιν, ως υποψηφίου ενός κόμματος που θεωρείται πλησίστιο ιδεολογικά των θρησκευτικών πεποιθήσεων του Αμερικανού. Εξ αυτού, θα πρέπει ίσως να αναμένουμε σημαντική διαφορά στις δημοσκοπήσεις υπέρ του Ομπάμα, μέχρι και την ημέρα των εκλογών, κατά την οποία θα διαπιστωθεί η στήριξη της χριστιανικής Δεξιάς στο πρόσωπο του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου. Η στήριξη αυτή δεν είναι καθόλου βέβαιη, εφόσον οι Συντηρητικοί δείχνουν απογοητευμένοι ακόμη και από την προεδρία ενός εμφανώς θρησκευόμενου ηγέτη, όπως ο Μπους. Θα αντέξουν όμως οι Συντηρητικοί έναν, τρεις ή τέσσερις δικαστές τύπου Στήβενς ή Σούτερ από μία ενδεχόμενη προεδρία Ομπάμα; Λίαν αμφίβολο. Οι Νεοσυντηρητικοί εικάζουν εκ των προτέρων ότι οι Συντηρητικοί, κατά πάσα πιθανότητα, θα προτιμήσουν εν τέλει έναν κεντροδεξιό από ένα αριστερό φιλελεύθερο και ως εκ τούτου ποντάρουν στην διττή διείσδυση του Μακ Κέιν σε αμφότερους τους πολιτικούς χώρους της χριστιανικής δεξιάς και της φιλελεύθερης αριστεράς. Ωστόσο, η εκτίμηση αυτή συνιστά «δίκοπο μαχαίρι» και ένα στοίχημα που μπορεί να καταλήξει στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αν, μία ενδεχόμενη θητεία Μακ Κέιν (με την υποστήριξη της Χριστιανικής Δεξιάς) κινηθεί στα πλαίσια του διεθνιστικού εθνικισμού, κατά τα πρότυπα του αριστερού φιλελευθερισμού, οι Συντηρητικοί ενδεχομένως να αποκολληθούν από το κυρίως σώμα ή να ιδρύσουν τρίτο δικό τους κόμμα και να διαλύσουν του Ρεπουμπλικανούς. Τα θεμελιώδη αιτήματα των Συντηρητικών ελέγχονται ως ουτοπικά∙ αν, άραγε, απαγορευθούν οι εκτρώσεις θα πάψουν να πραγματοποιούνται ή θα τονωθεί ο θεσμός της οικογένειας; Αν απαγορευθούν οι γάμοι των ομοφυλοφίλων θα πάψουν να υφίστανται ομοφυλόφιλοι; Αν ληφθούν μέτρα ενάντια στην λαθρομετανάστευση θα πάψει να υφίσταται εισροή μεταναστών στις Η.Π.Α ; Ρητορικά, μάλλον, ερωτήματα. Το παράδοξο, όμως, είναι ότι οι Συντηρητικοί είναι έναν αιώνα πίσω και έναν αιώνα μπροστά. Όταν ο επελαύνων Καθολικισμός συνδεθεί με ένα εθνικό ζήτημα, όπως αυτό των Μεξικανών, τότε οι «εθνικοί» θα εξετάσουν αιτήματα όπως αυτά των Συντηρητικών υπό το πρίσμα της ανάγκης. Η αφομοιωτική δυνατότητα των Η.Π.Α, ειδικά σε ό,τι αφορά την περίπτωση των Μεξικανών είναι πλέον ισχνή. Όταν μία Αυτοκρατορία ανθεί, λησμονεί τις εθνικές της ρίζες, προβάλλει διεθνικό, οικουμενικό χαρακτήρα, όταν βρίσκεται σε κρίση αναζητά μία επιστροφή στον «Χρυσό Αιώνα», σε μία μορφή Αναγέννησης ενός έθνους, μίας φυλής, ενός πολιτισμού. Οι Νεοσυντηρητικοί (ήκιστα συντηρητικοί) είναι οι αντεπαναστάτες των επαναστάσεων που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σοβιετίας ληχθείσης, η σοσιαλδημοκρατική αφομοίωση του αριστερού στον κόσμο του φιλελευθερισμού επέτυχε και αποσύρεται ως σκηνικό χολυγουντιανής υπερπαραγωγής. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η συντονισμένη μεταστροφή της Ευρώπης στην φιλελεύθερη Κεντροδεξιά, που ακολούθησε την ομόθυμη υιοθέτηση της Σοσιαλδημοκρατίας; Το Λόμπι δανείζει, δεν χαρίζει, καθώς βασίζεται στην ανακύκλωση της ισοσθένειας μεταξύ ενοχής και μνησικακίας. Μπορεί, όμως, η «τύχη» και οι μεταμορφώσεις της να κερδίζουν εσαεί την μοίρα ή την Θεοδικία;
Ο Μπάρακ Ομπάμα θα αποτελέσει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών για τις προσεχείς αμερικανικές εκλογές. H Χίλαρυ Κλίντον, παρότι εφοδιασμένη με μία εντυπωσιακή προίκα εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων για την προεκλογική της εκστρατεία, αλλά και την εκτιμούμενη διαφορά της από τον Ομπάμα να ξεπερνά το +20% κατά τις δημοσκοπήσεις, πριν την πολιτική αναμέτρηση, κατάφερε να ηττηθεί. Με φαιδρό, «ποπουλιστικό», σωτηριολογικό πνεύμα για τους ανασφάλιστους (τα έσοδα του ζεύγους Κλίντον ανήλθαν στα 107 εκατομμύρια δολάρια τα τελευταία επτά χρόνια), γκάφες ολκής (η in extremis επίσκεψή της στην Βοσνία), παρωχημένους φεμινιστικούς λεονταρισμούς: «ο τελευταίος όρθιος άντρας θα είναι γυναίκα», «στο σπίτι μας τα παντελόνια τα φοράω εγώ» (αλλά το επώνυμο, για χρησιμοθηρικούς λόγους, είναι του συζύγου), η Χίλαρυ απέδειξε ότι η μπογιά των πολιτιστικών επαναστάσεων του 60’ και του 70’ δεν φτουράει ούτε καν εντός του Δημοκρατικού Κόμματος . Ο αντίπαλός της, αέρινος και δαντελένιος ρήτωρ, πλην ελαφρώς κενολόγος, θα μπορούσε να κερδίσει άνετα και νωρίς, αν οι Κλίντον δεν υπελάμβαναν το Δημοκρατικό Κόμμα ως προσωπική τους περιουσία. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, οι Νεοσυντηρητικοί προέβησαν σε μία εντυπωσιακή αλλά και επικίνδυνη αναδίπλωση. Προώθησαν τον κεντροδεξιό φιλελεύθερο Μακ Κέιν , παραμερίζοντας τον Βαπτιστή Χάκαμπι και τον Μορμόνο Ρόμνεϊ, μετριοπαθείς μεν αλλά το δίχως άλλο συμβολικές πολιτικές μορφές των Συντηρητικών. Η αναδίπλωση έχει ως απώτερο στόχο την διείσδυση στα μεσαία στρώματα, στους φιλελεύθερους αριστερούς αστούς του Δημοκρατικού κόμματος. Η πολιτική αυτή μανούβρα συνιστά μία γενικότερη αλλαγή πολιτικής πλεύσης των Νεοσυντηρητικών, η οποία εδράζεται στην αιφνίδια γεωπολιτική άνοδο της Ρωσίας και σε μικρότερο βαθμό στην οικονομική ανάπτυξη της Κίνας. Η διάνοιξη του γεωπολιτικού ορίζοντα της Ρωσίας στην Γερμανία, μέσω της επικείμενης οικονομικής συνεργασίας των δύο χωρών, αλλά και η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από την «Καρδιά της Γης», είναι ασφαλώς περισσότερο απειλητικοί παράγοντες από την οικονομική γιγάντωση της Κίνας. Η Κίνα είναι, προς το παρόν, «μπλοκαρισμένη» γεωπολιτικά∙ αν δεν βρει διαδρόμους για να κυκλοφορήσει τα προϊόντά της στον παγκόσμιο ωκεανό, τότε η γεωπολιτική στενωπός θα πλήξει και την ίδια την οικονομική της ανάπτυξη . Λένε πως ο Πόλεμος του Ιράκ είναι η ταφόπλακα των Νεοσυντηρητικών, αλλά στην ουσία το Ιράκ είναι ο «άσσος στο μανίκι» τους. Γιατί να τερματισθεί ένας πόλεμος που έχει εκτοξεύσει τα κέρδη του πετρελαϊκού και του στρατιωτικού λόμπι, το οποίο δημιούργησε παντοιοτρόπως τις συνθήκες για την διεξαγωγή του, σε δυσθεώρητα ύψη; Σε τι θα ωφελούσε η επιτυχία στο Ιράκ και η απόσυρση του αμερικανικού στρατού; Στην νίκη των νεοσυντηρητικών στις επικείμενες προεδρικές εκλογές; Μα, το ακριβώς αντίθετο είναι που δίδει την δυνατότητα στους νεοσυντηρητικούς να διεκδικήσουν με μεγαλύτερες αξιώσεις μία μακρόσυρτη, επίπονη και εξαιρετικά δαπανηρή πολιτική διαδικασία, όπως οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές . Στην ουσία, οι Νεοσυντηρητικοί, δια του πολέμου στο Ιράκ, έχουν καταφέρει να χαράξουν το στίγμα της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για ένα ικανό όσο και αδιευκρίνιστο, ως προς το εύρος και το μήκος του, ιστορικό διάστημα. Ένα απλό παράδειγμα: πώς συμβιβάζεται η υπόσχεση του Ομπάμα ενώπιον του AIPAC ότι «θα δαπανήσει 30 δισεκατομμύρια δολάρια για την ασφάλεια της Ιερουσαλήμ» με την αντίστοιχη προεκλογική υπόσχεση ότι «θα αποσύρει τον αμερικανικό στρατό από το Ιράκ κατά την διάρκεια του 2009»; Γιατί το AIPAC να μην προτιμήσει έναν υποψήφιο όπως τον Μακ Κέιν που θα δαπανήσει τα αντίστοιχα ή και μεγαλύτερα ποσά για την ασφάλεια του Ισραήλ, θα διατηρήσει την «ζώνη ασφαλείας» για το κράτος του Ισραήλ στο Ιράκ και θα εξαπολύσει πόλεμο στο θανάσιμα επικίνδυνο Ιράν ; Ακόμη και αν εκλεγεί, ο Ομπάμα θα αναγκασθεί να πράξει ό,τι ακριβώς θα έπραττε και ο Μακ Κέιν ως πρόεδρος των ΗΠΑ. Κοντολογίς, ανεξαρτήτως μίας ρεπουμπλικανικής ή δημοκρατικής προεδρίας, η εποχή που διανύουμε είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του νεοσυντηρητισμού, με την ίδια λογική που ο νεοφιλελευθερισμός των Ρέιγκαν και Θάτσερ, λειτουργούσε μοιραία στα πλαίσια που χάραζε η Σοσιαλδημοκρατία. Το κεντρικό ζήτημα των επικείμενων προεδρικών εκλογών δεν πρόκειται να είναι ο πόλεμος του Ιράκ. Ο πολιτικός και ιδεολογικός γνώμονας των αντιπάλων στρατοπέδων θα είναι ο SCOTUS (ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου) δια του POTUS (ο Πρόεδρος των Η.Π.Α.). Ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα διορίσει, κατά πάσα πιθανότητα, από έναν έως και τέσσερις δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο , γεγονός που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό κοινωνικό και πολιτικό πεδίο της χώρας για μία, δύο ή περισσότερες δεκαετίες. Αυτός ο «δικαστικός ακτιβισμός», προϊόν της μακράς θητείας Κλίντον, περιπλέκει την εσωτερική πολιτική σκηνή των Η.Π.Α και δημιουργεί εκείνες τις συνθήκες που ενδεχομένως να καταλήξουν σε έναν οξύτατο κοινωνικό διχασμό με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Η πλειονοτική θέση των «Φιλελεύθερων Προτεσταντών» στους κόλπους του προτεσταντισμού τα τελευταία πενήντα χρόνια έδωσε την ευκαιρία στην χώρα να εγκολπωθεί τις πολιτιστικές επαναστάσεις των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών με μία σχετική συναίνεση και να διατηρήσει πολιτική και θρησκεία σε μία μορφή ευσταθούς ισορροπίας. Έτσι, η πλειονοτική πλέον θέση των «Ευαγγελιστών» εντός του Προτεσταντισμού διαρρηγνύει προϊόντος του χρόνου την πολιτική και ιδεολογική σύζευξη Φιλελευθερισμού και Προτεσταντισμού, πολιτικής και θρησκείας. ΄Όθεν και η επικινδυνότητα της επιλογής Μακ Κέιν, ως υποψηφίου ενός κόμματος που θεωρείται πλησίστιο ιδεολογικά των θρησκευτικών πεποιθήσεων του Αμερικανού. Εξ αυτού, θα πρέπει ίσως να αναμένουμε σημαντική διαφορά στις δημοσκοπήσεις υπέρ του Ομπάμα, μέχρι και την ημέρα των εκλογών, κατά την οποία θα διαπιστωθεί η στήριξη της χριστιανικής Δεξιάς στο πρόσωπο του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου. Η στήριξη αυτή δεν είναι καθόλου βέβαιη, εφόσον οι Συντηρητικοί δείχνουν απογοητευμένοι ακόμη και από την προεδρία ενός εμφανώς θρησκευόμενου ηγέτη, όπως ο Μπους. Θα αντέξουν όμως οι Συντηρητικοί έναν, τρεις ή τέσσερις δικαστές τύπου Στήβενς ή Σούτερ από μία ενδεχόμενη προεδρία Ομπάμα; Λίαν αμφίβολο. Οι Νεοσυντηρητικοί εικάζουν εκ των προτέρων ότι οι Συντηρητικοί, κατά πάσα πιθανότητα, θα προτιμήσουν εν τέλει έναν κεντροδεξιό από ένα αριστερό φιλελεύθερο και ως εκ τούτου ποντάρουν στην διττή διείσδυση του Μακ Κέιν σε αμφότερους τους πολιτικούς χώρους της χριστιανικής δεξιάς και της φιλελεύθερης αριστεράς. Ωστόσο, η εκτίμηση αυτή συνιστά «δίκοπο μαχαίρι» και ένα στοίχημα που μπορεί να καταλήξει στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αν, μία ενδεχόμενη θητεία Μακ Κέιν (με την υποστήριξη της Χριστιανικής Δεξιάς) κινηθεί στα πλαίσια του διεθνιστικού εθνικισμού, κατά τα πρότυπα του αριστερού φιλελευθερισμού, οι Συντηρητικοί ενδεχομένως να αποκολληθούν από το κυρίως σώμα ή να ιδρύσουν τρίτο δικό τους κόμμα και να διαλύσουν του Ρεπουμπλικανούς. Τα θεμελιώδη αιτήματα των Συντηρητικών ελέγχονται ως ουτοπικά∙ αν, άραγε, απαγορευθούν οι εκτρώσεις θα πάψουν να πραγματοποιούνται ή θα τονωθεί ο θεσμός της οικογένειας; Αν απαγορευθούν οι γάμοι των ομοφυλοφίλων θα πάψουν να υφίστανται ομοφυλόφιλοι; Αν ληφθούν μέτρα ενάντια στην λαθρομετανάστευση θα πάψει να υφίσταται εισροή μεταναστών στις Η.Π.Α ; Ρητορικά, μάλλον, ερωτήματα. Το παράδοξο, όμως, είναι ότι οι Συντηρητικοί είναι έναν αιώνα πίσω και έναν αιώνα μπροστά. Όταν ο επελαύνων Καθολικισμός συνδεθεί με ένα εθνικό ζήτημα, όπως αυτό των Μεξικανών, τότε οι «εθνικοί» θα εξετάσουν αιτήματα όπως αυτά των Συντηρητικών υπό το πρίσμα της ανάγκης. Η αφομοιωτική δυνατότητα των Η.Π.Α, ειδικά σε ό,τι αφορά την περίπτωση των Μεξικανών είναι πλέον ισχνή. Όταν μία Αυτοκρατορία ανθεί, λησμονεί τις εθνικές της ρίζες, προβάλλει διεθνικό, οικουμενικό χαρακτήρα, όταν βρίσκεται σε κρίση αναζητά μία επιστροφή στον «Χρυσό Αιώνα», σε μία μορφή Αναγέννησης ενός έθνους, μίας φυλής, ενός πολιτισμού. Οι Νεοσυντηρητικοί (ήκιστα συντηρητικοί) είναι οι αντεπαναστάτες των επαναστάσεων που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σοβιετίας ληχθείσης, η σοσιαλδημοκρατική αφομοίωση του αριστερού στον κόσμο του φιλελευθερισμού επέτυχε και αποσύρεται ως σκηνικό χολυγουντιανής υπερπαραγωγής. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η συντονισμένη μεταστροφή της Ευρώπης στην φιλελεύθερη Κεντροδεξιά, που ακολούθησε την ομόθυμη υιοθέτηση της Σοσιαλδημοκρατίας; Το Λόμπι δανείζει, δεν χαρίζει, καθώς βασίζεται στην ανακύκλωση της ισοσθένειας μεταξύ ενοχής και μνησικακίας. Μπορεί, όμως, η «τύχη» και οι μεταμορφώσεις της να κερδίζουν εσαεί την μοίρα ή την Θεοδικία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου