Ο Θεός από την μία και η Μάνα από την Άλλη
Το ανθρωπολογικό πρότυπο του Δον Ζουάν
Ο Δον Ζουάν και ο Φάουστ αποτελούν τους δύο θεμελιώδεις ανθρωπολογικούς τύπους των Νέων Χρόνων. Αμφότεροι συνιστούν και τα θεμέλια του νεωτερικού μηδενισμού. Ο Δον Ζουάν εκπροσωπεί τον πολιτισμό της γαλλικής αυλής. Αριστοκρατία του ξίφους αλλά και της διάνοιας, πτερνίζει επιδεικτικά κάθε τι που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος της υπεροχικής του αυθεντίας. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να προσεγγίσει το ολύμπιο ανάστημά του, ούτε καν ο ίδιος ο Θεός (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την εκδοχή του Κωνσταντίνου Πουλή). Κοντολογίς ο Δον Ζουάν γιγαντομαχεί με το ΄΄Κενό΄΄! Ο Ρενέ Ζιράρ θα τον χαρακτήριζε ως ένα ΄΄απογοητευμένο αφέντη΄΄ που επικρατεί οπωσδήποτε και οπουδήποτε, οψέποτε τεθεί ζήτημα μονομαχίας πάσης φύσεως και κλίσεως. Πρόκειται εν τέλει για μία δουλική συνείδηση, αυτήν την συνείδηση που ο ΄Εγελος επέλεξε ως απολύτως προσιδιάζουσα και βαρύνουσα για την τελεολογία των Νεωτέρων Χρόνων, ως αποκλειστική ατραπό στην πορεία προς τον Εμπύραιο του Απολύτου Πνεύματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο χριστιανός Λεόν Μπλούα στον δικό του ΄΄Δον Ζουάν΄΄ βάζει αυτόν τον δαφνοστεφή ερωτιδέα να γλείφει (στα γερατειά του και μέσα στις λάσπες) τις μπότες μίας άθλιας πόρνης. Και δεν είναι τυχαίο γιατί στα μάτια του χριστιανού Λεόν Μπλούα το πρότυπο του Δον Ζουάν είναι μία αναγεννησιακή, αστική αναβίωση της αρχέγονης παγανιστικής μητριαρχίας που αποθεώνει την επιθυμία έναντι της πατριαρχικής χριστιανικής απαγόρευσης. Στην σύγχρονή μας εποχή ο Δον Ζουάν, αφοπλισμένος, καθώς απώλεσε το ίδιον της αριστοκρατικότητάς του, το ξίφος, εισήλθε στην τεχνολογική διάνοια του φαουστικού τεχνολογικού πνεύματος. Μοιράζεται εισέτι μαζί του, εν πνεύματι ασφαλείας, τον μηδενισμό της μεταμοντέρνας κοινωνίας ( Όλα Επιτρέπονται!). Ωστόσο, στην σκιά αυτού του πολιτισμικού συντακτικού, μεσσιανικοί παρατηρητές που διέφυγαν της χιλιαστικής καταστροφής αυτού του αιώνα διαβλέπουν τον χαμό αυτών των Ηρακλέων του νιτσεϊκού μηδενισμού. Ο Λεπορέλος αυτός ο ασήμαντος, αθώος υπηρέτης (ο δουλικός ομοιότυπος των αφεντικών του) πέπρωται να επικρατήσει. Ο Λεπορέλος, αυτή η μεταχριστιανική, μεταμοντέρνα ενσάρκωση του καταναλωτή και της ανώνυμης μάζας, προόρισται να καταπιεί και την τελευταία εναπομείνασα διαφορά εντός αυτού του κόσμου.
Το ανθρωπολογικό πρότυπο του Δον Ζουάν
Ο Δον Ζουάν και ο Φάουστ αποτελούν τους δύο θεμελιώδεις ανθρωπολογικούς τύπους των Νέων Χρόνων. Αμφότεροι συνιστούν και τα θεμέλια του νεωτερικού μηδενισμού. Ο Δον Ζουάν εκπροσωπεί τον πολιτισμό της γαλλικής αυλής. Αριστοκρατία του ξίφους αλλά και της διάνοιας, πτερνίζει επιδεικτικά κάθε τι που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος της υπεροχικής του αυθεντίας. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να προσεγγίσει το ολύμπιο ανάστημά του, ούτε καν ο ίδιος ο Θεός (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την εκδοχή του Κωνσταντίνου Πουλή). Κοντολογίς ο Δον Ζουάν γιγαντομαχεί με το ΄΄Κενό΄΄! Ο Ρενέ Ζιράρ θα τον χαρακτήριζε ως ένα ΄΄απογοητευμένο αφέντη΄΄ που επικρατεί οπωσδήποτε και οπουδήποτε, οψέποτε τεθεί ζήτημα μονομαχίας πάσης φύσεως και κλίσεως. Πρόκειται εν τέλει για μία δουλική συνείδηση, αυτήν την συνείδηση που ο ΄Εγελος επέλεξε ως απολύτως προσιδιάζουσα και βαρύνουσα για την τελεολογία των Νεωτέρων Χρόνων, ως αποκλειστική ατραπό στην πορεία προς τον Εμπύραιο του Απολύτου Πνεύματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο χριστιανός Λεόν Μπλούα στον δικό του ΄΄Δον Ζουάν΄΄ βάζει αυτόν τον δαφνοστεφή ερωτιδέα να γλείφει (στα γερατειά του και μέσα στις λάσπες) τις μπότες μίας άθλιας πόρνης. Και δεν είναι τυχαίο γιατί στα μάτια του χριστιανού Λεόν Μπλούα το πρότυπο του Δον Ζουάν είναι μία αναγεννησιακή, αστική αναβίωση της αρχέγονης παγανιστικής μητριαρχίας που αποθεώνει την επιθυμία έναντι της πατριαρχικής χριστιανικής απαγόρευσης. Στην σύγχρονή μας εποχή ο Δον Ζουάν, αφοπλισμένος, καθώς απώλεσε το ίδιον της αριστοκρατικότητάς του, το ξίφος, εισήλθε στην τεχνολογική διάνοια του φαουστικού τεχνολογικού πνεύματος. Μοιράζεται εισέτι μαζί του, εν πνεύματι ασφαλείας, τον μηδενισμό της μεταμοντέρνας κοινωνίας ( Όλα Επιτρέπονται!). Ωστόσο, στην σκιά αυτού του πολιτισμικού συντακτικού, μεσσιανικοί παρατηρητές που διέφυγαν της χιλιαστικής καταστροφής αυτού του αιώνα διαβλέπουν τον χαμό αυτών των Ηρακλέων του νιτσεϊκού μηδενισμού. Ο Λεπορέλος αυτός ο ασήμαντος, αθώος υπηρέτης (ο δουλικός ομοιότυπος των αφεντικών του) πέπρωται να επικρατήσει. Ο Λεπορέλος, αυτή η μεταχριστιανική, μεταμοντέρνα ενσάρκωση του καταναλωτή και της ανώνυμης μάζας, προόρισται να καταπιεί και την τελευταία εναπομείνασα διαφορά εντός αυτού του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου