Κυριακή 19 Απριλίου 2009

Obamania

Σημειώσεις για τις Αμερικανικές Εκλογές
Μέρος Δεύτερον


Ο Μπάρακ Ομπάμα και το Δημοκρατικό Κόμμα κέρδισαν τις αμερικάνικες εκλογές. Η νίκη ήταν μεγάλη, αλλά όχι σαρωτική, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν την πενιχρή πολιτική δυναμική που κληρονόμησε ο Μακκέιν από την προεδρία Μπους. Η στροφή του Μακκέιν προς την χριστιανική Δεξιά, με την επιλογή της Πέιλιν[1], έδειχνε επί τη βάσει των δημοσκοπήσεων επιτυχημένη, αλλ’ αίφνης (τυχαίως άραγε;) ενέσκηψε η κατακλυσμική οικονομική κρίση και το ρεπουμπλικανικό δίδυμο κατεκρημνύσθη. Ο Ομπάμα έχασε με 12% διαφορά στην ψήφο των Λευκών, γεγονός που δεν συνιστά την ανάδυση του φυλετικού παράγοντα ως βαρύνοντα στα πολιτικά πράγματα των Η.Π.Α, αλλά μία εξόχως αντιφατική συνιστώσα στην πολιτική σκηνή των Η.Π.Α. Οι λευκοί αποτελούν, ως επί το πλείστον, το λίκνο των «προοδευτικών» ιδεών στην νεώτερη πολιτική ιστορία της Αμερικής. Αντιθέτως, οι Αφροαμερικανοί και οι Λατίνοι συνιστούν κοινωνικά και εθνοφυλετικά στρώματα με βαθύτατα συντηρητικές ιδέες, καίτοι ψηφίζουν σε ένα μεγάλο, πλειοψηφικό βαθμό του Δημοκρατικούς για ιστορικούς και άλλους λόγους. Η μετανεωτερική, multicultural αμερικανική κοινωνία είναι μία προοδευτική ιδέα με συντηρητική προοπτική. Αν λάβουμε, μάλιστα, υπ’ όψιν την παρατήρηση της Guardian, ότι μόνον το 22% των Αμερικανών δηλώνουν «φιλελεύθεροι», τότε καταλαβαίνει κανείς τον λόγο για τον οποίον οι Ρεπουμπλικάνοι ετοιμάζουν ριζοσπαστική «δεξιά» στροφή. Εν τω μεταξύ, η προεδρία Ομπάμα προώρισται να ξεκινήσει με άκρως επεισοδιακό τρόπο, όπως ακριβώς η πρώτη θητεία Μπους. Σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Κόλιν Πάουελ υποστήριξε ότι στις 21 ή 22 Ιανουαρίου, θα ενσκήψει μείζον παγκόσμια κρίση. Αν εικάζουμε σωστά, μια και ο Πάουελ δεν διευκρίνισε τον χαρακτήρα της κρίσης, το γεγονός που πρόκειται να λάβει χώρα θα είναι πρωτίστως γεωπολιτικής υφής. Ο σύμβουλος του Ομπάμα για τα θέματα της Μέσης Ανατολής Ντένις Ρος δήλωσε σε συνέντευξή του ότι απομένουν 6 με 18 μήνες για την «διευθέτηση» του άκρως ανησυχητικού προβλήματος των πυρηνικών του Ιράν. Η νέα αυτή διορία δεν αφορά την δυνατότητα του Ιράν να εμπλουτίσει με ουράνιο το πυρηνικό του πρόγραμμα, αλλά την περιαγωγή των πυραύλων S- 300 σε καθεστώς επιχειρησιακής ετοιμότητας, από την πλευρά του ιρανικού στρατού. Η επιλογή του κυβερνητικού επιτελείου από την πλευρά του Ομπάμα μυρίζει «μπαρούτι». Εξ αριστερών, ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν, ριζοσπάστης αριστερός, αλλά υπέρμαχος του πολέμου του Ιράκ, εκ δεξιών, ο chief of staff, Ραμ Εμμανουέλ, αριστεροφιλελεύθερος, αλλά εκ παραλλήλου «γεράκι» νεοσυντηρητικής κοπής (φαίνεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι). Για υπουργός εξωτερικών προορίζεται η Χίλαρι, ριζοσπαστική αριστερή (sic) στην κοινωνική πολιτική, αριστεροφιλελεύθερη στα οικονομικά και βαθύτατα νεοσυντηρητική στην εξωτερική πολιτική. Η «Φρουρά της Γιουγκοσλαβίας» συμπληρώνεται από την Μαντλίν Ωλμπράιτ και τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, αλλά δεν εξαντλείται σ’ αυτήν. Επίσης, ο Ρόμπερτ Γκέιτς, Υπουργός Άμυνας και στενός συνεργάτης του Ντόναλντ Ράμσφελντ, ενδέχεται να συνεχίσει την θητεία του και επί προεδρίας Ομπάμα. Ο προαναφερθείς Ντένις Ρος, σύμβουλος για τα θέματα της Μέσης Ανατολής, επί προεδρίας Κλίντον και Μπους, και κατά πολλούς «πνευματικό τέκνο» του Γούλφοβιτς, φαίνεται να συνεχίζει. Ο περιορισμένος πλην αρκούντως ενδεικτικός αυτός κατάλογος δείχνει μία έντονη σπουδή στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και μία ιδιαίτερη ροπή προς την strong power, με «ολίγη» από soft. Η πολιτική ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής δεν δείχνει σοβαρή απομάκρυνση απ’ αυτήν των νεοσυντηρητικών. Η επιστροφή των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ αναβάλλεται για το 2011 (και βλέπουμε). Ο Ομπάμα, προεκλογικώς, ανήγγειλε την ενίσχυση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, ενώ τάχθηκε υπέρ των βομβαρδισμών εντός του Πακιστάν, με στρατηγικό στόχο την αποκοπή των Ταλιμπάν (και των υπολοίπων φυλών και πατριών) από τους «ενδιαφερόμενους τρίτους». Από το 2004, σε συνέντευξή του, ο Ομπάμα έχει ταχθεί υπέρ «χειρουργικών» βομβαρδισμών εντός του Ιράν. Πάνω απ’ όλα όμως τίθεται το ερώτημα: θα αλλάξει ο Ομπάμα το επιθετικότατο δόγμα της Εθνικής Ασφάλειας, του περίφημου «Preemption»[2]; Στην αντίθετη περίπτωση δεν διαφαίνεται δραματική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α, ενώ προβλέπονται νέες στρατιωτικές και εξόχως ανθρωπιστικές εκστρατείες. Το συνακόλουθο ερώτημα είναι αν οι Η.Π.Α διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν την επιθετική εξωτερική πολιτική του παρελθόντος. Η πρόσφατη οικονομική κρίση στις Η.Π.Α και εν προεκτάσει σε όλον τον κόσμο έδωσε λαβή στην διασάλπιση μεσσιανικών προφητειών για το τέλος του Νεοφιλελευθερισμού, του Καπιταλισμού ή έτι περισσότερον του Δυτικού Πολιτισμού. Σε κάθε περίπτωση, η απλή λογική λέει ότι η συναίνεση του Δημοκρατικού Κόμματος έναντι του προγράμματος διάσωσης της αμερικανικής οικονομίας, που εξεπόνησε ο Πόλσον δεν απολακτίζει το «Παράδειγμα» του νεοφιλελευθερισμού, αλλά αντιθέτως σηματοδοτεί την ολική παράδοση των (πρώην) σοσιαλδημοκρατών ή αν θέλετε «κρατιστών» στην δύναμη του ολιγοπωλιακού νεοφιλελευθερισμού[3]. Με ποία δύναμη θα αντιταχθεί ο «κρατιστής» Ομπάμα στον νεοφιλελεύθερο γίγαντα της Goldman Sacks (ένας από τους βασικότερους αποδέκτες του «σχεδίου διάσωσης), όταν ο τελευταίος είναι ο βασικός χρηματοδότης της ήκιστα λιτής προεκλογικής του εκστρατείας; Με τις εισφορές από το Internet; Ο νεοφιλελεύθερος μετανεωτερικός αστός, στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, ζητά από το κράτος ότι και ο αναρχοαυτόνομος, ευρωπαίος αριστερός αστός της μεσαίας τάξης για την βάση της κοινωνικής πυραμίδας: την minimum παρέμβαση του κράτους στην ατομική αυτονομία του πολίτη. Αυτοί οι δύο ιδεολογικοί, ανθρωπολογικοί τύποι της μετανεωτερικής Δύσης συνιστούν το μόρφωμα που ονομάζουμε «Ανοικτή Κοινωνία». Κατάρρευση του ενός σημαίνει κατάρρευση και του ετέρου πόλου της διαλεκτικής αυτής ενότητας. Η ιδέα και η κοινωνική οντολογία του «ισχυρού κράτους» ανήκει στην παλαιοφιλελεύθερη χριστιανική Δεξιά[4]. Προϋποθέτει ισχυρή, ολιγαρχική αστική τάξη, κάθετη στρατοκρατική ιεραρχία, κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, δικαιωμένους στην συνείδηση της μεγάλης πλειονότητας ενός συμπαγούς εθνικού κορμού, χριστιανικές μάζες με εδραία εργασιακή και αποταμιευτική ηθική. Διαφαίνεται πουθενά η τάση επιστροφής των μετανεωτερικών μαζών προς μία τέτοια κοινωνική οντολογία; Αλλά ακόμη και αν το πνεύμα των μετανεωτερικών μαζών ήταν πρόθυμο προς μία τέτοια επιστροφή, η σάρξ δείχνει ασθενής μέχρι καρκινικής μεταστάσεως. Το κοινωνικό κράτος της Σοσιαλδημοκρατίας βασίσθηκε σ’ αυτήν την κοινωνική οντολογία, την οποία και υπερκέρασε με την δημιουργία της μεσαίας τάξης και τις γνωστές ιδεολογικές και κοινωνικές απολήξεις της. Στην ουσία, η Σοσιαλδημοκρατία άνοιξε τον δρόμο για την έλευση του Νεοφιλελευθερισμού και εγκλωβίστηκε στον σιδηρούν νόμο της «φιλελεύθερης» προόδου[5]. Το θεμελιώδες κατά την γνώμη μας ερώτημα είναι αν η πρόσφατη οικονομική κρίση συνιστά μία εκ των ένδον διάρρηξη του συνεκτικού ιστού του φιλελευθερισμού. Ο Νεοφιλελευθερισμός και η μετανεωτερικότητα φαντάζουν ως απορητικές, σχεδόν αφασικές «υπερεκτάσεις» του φιλελευθερισμού και της νεωτερικότητας. Το στοιχείο της υπερέκτασης εδράζεται αφενός στην σφοδρή επιθυμία του μετανεωτερικού υποκειμένου να διαρρήξει κάθε δεσμό με την χριστιανική ηθική και αφετέρου στην ολική αδυναμία του να το πράξει, καθώς η διάρρηξη αυτή συνιστά και την μαθηματική αυτοκτονία του νεωτερικού κοσμοειδώλου. Η αυτονομία του μετανεωτερικού ατόμου, επέκεινα της χριστιανικής ηθικής ως Απολύτου Πνεύματος, συνιστά προνεωτερική «αυτοδικία», εν άλλαις λέξεσι σηματοδοτεί την έλευση ενός «ιερού ατόμου», προοπτική της πολυεπίπεδης ανόδου της «Ανατολής». Η κίνηση της επιθυμίας του δυτικού μετανεωτερικού υποκειμένου στην διαρκή και αδιάλειπτη «φυσιοποίηση» της οδηγεί σε βαθύτατο πολιτισμικό αδιέξοδο. Ο Τιτανικός της Δύσης βυθίζεται.


[1] Δεν εξετάζουμε την σοβαρότητα της επιλογής του Μακκέιν στο πρόσωπο της Πέιλιν, καθώς η πολιτική πραγματικότητα έχει αποστεί εδώ και καιρό από το ποιόν και έχει περάσει στο ποσόν. Υπ’ αυτήν την έννοια, σημαντικό επί τούτου είναι το γεγονός, ότι σε ένα πρώτο στάδιο η επιλογή της Πέιλιν έφερε τον Μακκέιν για πρώτη φορά μπροστά στις δημοσκοπήσεις.
[2] Παρεκβατικώς, θα πρέπει να θέσουμε και το θέμα της περίφημης αντιπυραυλικής ασπίδας που προτίθενται να εγκαταστήσουν στην Ανατολική Ευρώπη οι Η.Π.Α., «αιτία πολέμου» και μάλιστα πυρηνικού για την Ρωσία. Η αμφιλεγόμενη δήλωση του Ομπάμα ότι «το σύστημα θα εγκατασταθεί όταν η ανάπτυξη των τεχνολογικών μέσων θα επιτρέψει την αποτελεσματικότητά του» είναι επιεικώς ανατριχιαστική, καθώς υπονοεί το πυρηνικό «first strike» των Η.Π.Α έναντι της Ρωσίας.
[3] Κωμική, βεβαίως, φαντάζει η «ηρωική» εναντίωση των Ρεπουμπλικάνων στο σχέδιο διάσωσης. Κατάλαβαν μάλλον αργά από ποιους χρησιμοποιήθηκαν.
[4] Δεν λησμονούμε το πανίσχυρο ιεραρχικό κράτος του Κομμουνισμού· ωστόσο, η Επανάσταση και το κομμουνιστικό κράτος διέθεταν ως ανθρωπολογική βάση την αγροτική, χριστιανική πατριά (αυτό το δεδομένο διέγνωσε ορθά η «μητρίδα» Ευρώπη δια του Μάη του 68). Η νεωτερική εκβιομηχάνιση και η αστικοποίηση διέρρηξαν τους δεσμούς με το χριστιανικό λίκνο του ρωσικού πολιτισμού, αλλά εκ παραλλήλου αφαίρεσαν από την επανάσταση κάθε νόημα. Κοντολογίς, οδηγηθήκαμε σε μία μορφή «ισόπαλου δέους»· όμως τα ρωσικά γονίδια δεν αναγνωρίζουν «διαφωρά». Η Περεστρόικα και αργότερα ο Γέλτσιν έδειχναν να δικαιώνουν την εκτίμηση του Κοζέφ, ότι ο Ρώσος και ο Κινέζος δεν είναι παρά «φτωχοί Αμερικανοί», οι οποίοι θα πλουτίζουν εις το διηνεκές διά της προσχωρήσεως εντός του εγελιανού «Απολύτου Πνεύματος». Ταυτοχρόνως, επιτύγχανε μετά από δεκαετίες το coup d’etat του Τρότσκι έναντι του Στάλιν. Μόνον υπό το φως του τελευταίου δεδομένου, μπορούμε να κατανοήσουμε την αρειμάνια ορμή της πρώτης κυβέρνησης των Νεοσυντηρητικών. Και έκτοτε άρχισαν τα παράδοξα της Φιλοσοφίας της Ιστορίας: μέσα από το οριακό momentum του «Απολύτου Πνεύματος», μέσα από το πνεύμα του εγελιανού δούλου δεν εξείρχετο η απολαυστική συνένωση του ανθρώπου (ως αγαθού ζώου κατά τον Κοζέφ) με την ειρηνική φύση, αλλά ο πρωτογονισμός του Αφέντη (ο Μπους μέσω του Κλίντον, ο Πούτιν μέσω του Μπους). Η δήλωση της Κοντολίζα Ράις ότι «κάναμε λάθος που υποτιμήσαμε την προσήλωση της κυβέρνησης Κλίντον στα ανθρώπινα δικαιώματα» προδιέθετε για την μεγάλη στροφή του «βαθύτατου κράτους» του Council on Foreign Relations προς το πρόσωπο του Ομπάμα ή προς το πρόσωπο ενός αυστηρά κεντρώου φιλελεύθερου Μακκέιν. Υπ’ αυτήν την έννοια, η στροφή του Μακκέιν προς την χριστιανική Δεξιά έμοιαζε με έγκλημα καθοσιώσεως και η χειρονομία του έλαβε τα επίχειρα αυθωρεί και παραχρήμα. Η οικονομική κρίση, εκουσίως ή ακουσίως, δημιούργησε τεράστια οικονομική ζημιά και στην Ρωσία του Πούτιν . Η απότοκη της οικονομικής κρίσης πτώση των τιμών του πετρελαίου πλήττει την Ρωσία και το Ιράν, τους βασικότερους, προσώρας αντιπάλους της αμερικανικής ηγεμονίας σε γεωπολιτικό επίπεδο. Τοιουτοτρόπως, αναδεικνύεται το εξής πρόβλημα: ο πλουτισμός του Ρώσου (ήγουν του κοζεφικού «φτωχού Αμερικανού») δεν οδηγεί σε θρίαμβο του Απολύτου Πνεύματος, υπό την μορφή του Αμερικανικού Φιλελευθερισμού, αλλά στο κνούτο του Ανατολικού Δεσπότη. Προτιμάται, λοιπόν, μία δεύτερη απόπειρα ανατροπής του Στάλιν από την υπερτεχνολογική κάστα του Τρότσκι, διά της εξαντλητικής χρήσεως του «ατομικού δικαιώματος. Αυτό φαίνεται κατά βάθος, να εννοεί και ο Μπρεζίνσκι με το τελευταίο του βιβλίο «Η Δεύτερη Ευκαιρία».
[5]Τούτων ούτως εχόντων, η έννοια της «προόδου» πέπρωται να αποβεί ιδιαίτερα οδυνηρή για την «Προοδευτική Αριστερά». Η «Επαναστατική Αριστερά» έγινε «Προοδευτική Αριστερά» και μέσα στην «φιλελεύθερη πρόοδο» δείχνει να χάνει την «αριστερά» της. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί “insiders” μιλάνε για την «κεντρώα» κυβέρνηση Ομπάμα. Η αριστερά που πανηγύρισε την εκλογή του Ομπάμα συγχέει την κατάληψη της κυβέρνησης με την κατοχή του κράτους.
Ο Θεός από την μία και η Μάνα από την Άλλη
Το ανθρωπολογικό πρότυπο του Δον Ζουάν


Ο Δον Ζουάν και ο Φάουστ αποτελούν τους δύο θεμελιώδεις ανθρωπολογικούς τύπους των Νέων Χρόνων. Αμφότεροι συνιστούν και τα θεμέλια του νεωτερικού μηδενισμού. Ο Δον Ζουάν εκπροσωπεί τον πολιτισμό της γαλλικής αυλής. Αριστοκρατία του ξίφους αλλά και της διάνοιας, πτερνίζει επιδεικτικά κάθε τι που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος της υπεροχικής του αυθεντίας. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν μπορεί να προσεγγίσει το ολύμπιο ανάστημά του, ούτε καν ο ίδιος ο Θεός (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την εκδοχή του Κωνσταντίνου Πουλή). Κοντολογίς ο Δον Ζουάν γιγαντομαχεί με το ΄΄Κενό΄΄! Ο Ρενέ Ζιράρ θα τον χαρακτήριζε ως ένα ΄΄απογοητευμένο αφέντη΄΄ που επικρατεί οπωσδήποτε και οπουδήποτε, οψέποτε τεθεί ζήτημα μονομαχίας πάσης φύσεως και κλίσεως. Πρόκειται εν τέλει για μία δουλική συνείδηση, αυτήν την συνείδηση που ο ΄Εγελος επέλεξε ως απολύτως προσιδιάζουσα και βαρύνουσα για την τελεολογία των Νεωτέρων Χρόνων, ως αποκλειστική ατραπό στην πορεία προς τον Εμπύραιο του Απολύτου Πνεύματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο χριστιανός Λεόν Μπλούα στον δικό του ΄΄Δον Ζουάν΄΄ βάζει αυτόν τον δαφνοστεφή ερωτιδέα να γλείφει (στα γερατειά του και μέσα στις λάσπες) τις μπότες μίας άθλιας πόρνης. Και δεν είναι τυχαίο γιατί στα μάτια του χριστιανού Λεόν Μπλούα το πρότυπο του Δον Ζουάν είναι μία αναγεννησιακή, αστική αναβίωση της αρχέγονης παγανιστικής μητριαρχίας που αποθεώνει την επιθυμία έναντι της πατριαρχικής χριστιανικής απαγόρευσης. Στην σύγχρονή μας εποχή ο Δον Ζουάν, αφοπλισμένος, καθώς απώλεσε το ίδιον της αριστοκρατικότητάς του, το ξίφος, εισήλθε στην τεχνολογική διάνοια του φαουστικού τεχνολογικού πνεύματος. Μοιράζεται εισέτι μαζί του, εν πνεύματι ασφαλείας, τον μηδενισμό της μεταμοντέρνας κοινωνίας ( Όλα Επιτρέπονται!). Ωστόσο, στην σκιά αυτού του πολιτισμικού συντακτικού, μεσσιανικοί παρατηρητές που διέφυγαν της χιλιαστικής καταστροφής αυτού του αιώνα διαβλέπουν τον χαμό αυτών των Ηρακλέων του νιτσεϊκού μηδενισμού. Ο Λεπορέλος αυτός ο ασήμαντος, αθώος υπηρέτης (ο δουλικός ομοιότυπος των αφεντικών του) πέπρωται να επικρατήσει. Ο Λεπορέλος, αυτή η μεταχριστιανική, μεταμοντέρνα ενσάρκωση του καταναλωτή και της ανώνυμης μάζας, προόρισται να καταπιεί και την τελευταία εναπομείνασα διαφορά εντός αυτού του κόσμου.
Δον Κιχώτης Αναρχοδεξιός

Για το Βιβλίο του Χρίστου Γουδή ΄΄Ανατομία της Δεξιάς΄΄


Πρόσφατα δοκίμασα την ευχάριστη έκπληξη να διαβάσω το βιβλίο του κ. Χρίστου Γουδή ΄΄Η Ανατομία της Δεξιάς, Κριτική μίας Σύμμεικτης Ιδεολογίας Καθαρού Λόγου και Παράνοιας΄΄. Πρόκειται για ένα αναπάντεχο βιβλίο, καθώς ανατέμνει με οξύ κριτικό τρόπο τον πολιτικό χώρο της Δεξιάς, υπό το πρίσμα της βαθύρριζης πολιτισμικής και πολιτικής ερμηνείας του φιλελευθερισμού. Η ΄΄Ανατομία της Δεξιάς΄΄ είναι η άρια μίας αναρχοαυτόνομης ποιητικής και ανεύρετης άχρις ώρας ΄΄Δεξιάς΄΄, που κείται ανάμεσα στον χύδην οικονομικό νεοφιλελευθερισμό της μεταμοντέρνας Δεξιάς και τον αλλοπρόσαλλο πολιτιστικό νεοφιλελευθερισμό της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο Χρίστος Γουδής είναι, όπως θα ‘λεγε ο, ευφυής ως προς τους αφορισμούς του και λιγότερο ως προς το καλλιτεχνικό του ταλέντο, Σαλβαντόρ Νταλί, ΄΄Μοναρχικός και Αναρχικός΄΄. Μοναρχικός, ταυτόν ειπείν μοναχικός, αναρχικός και άνευ αιγίδας νοσταλγός μίας αόριστης πλην ήδιστης προγονικής χειρονομίας. Μόνον η μοναξιά της ΄΄τίγρης μέσα στην ζούγκλα΄΄, συμφώνως προς το υπέροχο μότο στον ΄΄Σαμουράι΄΄ του Μελβίλ, είναι μεγαλύτερη από την μονή του τολμητία αναρχοδεξιού συγγραφέα. Γράφει στο βιβλίο του: ΄΄ Η μέχρι προ ολίγων μόλις ετών παθολογική καχεξία του εξουσιαστικού πυρήνα της Δεξιάς, μέσα από την έλλειψη σαφούς ιδεολογίας και στρατηγικής, αλλά και την παρουσία αμφιλεγόμενων προσώπων στις τάξεις της, ανάγκασε τους ιδεολόγους του χώρου να αναπτύξουν μία αυτόνομη ΄΄αναρχική΄΄ κουλτούρα και ως προς την στάση τους απέναντι σε ένα ΄΄δημοκρατικό΄΄ καθεστώς, πρακτικά μίας δημοκρατικής δικτατορίας, και ως προς την αποδοχή της κανονιστικής πολιτικής εκδοχής του φυσικού τους χώρου, πρακτικά της αιδήμονος απολιτικής αυτοπροσδιοριστικής του ΄΄μεσαίου΄΄ χώρου. Για τους υπέρμαχους της καθαρότητας των εννοιών, το όνομα του ρόδου είναι ρόδο, έστω τριαντάφυλλο, αλλά ποτέ μολόχα. Έτσι και το όνομα της Δεξιάς είναι Δεξιά, έστω Κεντροδεξιά, αλλά ποτέ ΄΄μεσαίος΄΄ χώρος. ΄΄[1]. Ο Γουδής εδώ εκφράζει χαριέντως αυτό που, κατά την άποψή μας, θα έπρεπε να διατυπώσει με πολιτικοφιλοσοφικούς όρους: το ΄΄Κέντρον΄΄ δεν είναι τίποτε άλλο από τον αφομοιωτικό κτητικό ατομικισμό του φιλελεύθερου αστού[2], τίποτε άλλο από την ΄΄Φιλελεύθερη Ερμηνεία της Ιστορίας΄΄(Whig Interpretation of History), η οποία ομνύει στην ατελεύτητη πρόοδο του ανθρώπινου είδους (όρα του Αστού), αφομοιώνει το παρελθόν δι’ ενός βρίθοντος εκκοσμικευμένης χριστιανικής ηθικής μέλλοντος[3], που κείται διαρκώς και αδιαλείπτως στο επέκεινα του παρόντος, ποτέ όμως στο ίδιο το παρόν, αφομοιώνει την Φύση ένθεν της Επιστήμης, ενθυλακώνει το Σώμα στο εγελιανό Απόλυτο Πνεύμα. Το ΄΄Κέντρον΄΄ είναι ο ΄΄Ολοκληρωτισμός΄΄ του Αστού. Η υπερθετική έκφραση του αφομοιωτικού αστικού ΄΄Απολύτου Πνεύματος΄΄, του υπέρτατου ΄΄Κέντρου΄΄, είναι η μεταπολεμική Αμερική, όπου το μέγιστο όργανο της αφομοίωσης είναι η ΄΄Διαμαρτύρησις΄΄ του ΄΄Ανθρώπινου Δικαιώματος΄΄ ως επίκληση της αδυναμίας του αδυνάτου, προκειμένου ο τελευταίος να αποκτήσει, επιλεκτικά και εικονικά, δύναμη (να εισέλθει, να αφομοιωθεί δηλαδή στην σφαίρα επιρροής του αστικού πνεύματος) και να πολλαπλασιάσει την ήδη κεκτημένη ισχύ του πανίσχυρου αστού. Από το ΄΄Ανθρώπινο Δικαίωμα΄΄ προκύπτει και ο γενικευμένος φιλοσοφικός και κυρίως οικονομικός πραγματισμός του αμερικανικού ΄΄Απολύτου Πνεύματος΄΄, ο οποίος επέχει ρόλο προσαρμοστικής προσομοίωσης προς τον ευρωπαϊκό νεωτερικό μηδενισμό[4]. Πραγματισμός σημαίνει να υπολαμβάνεις το όριο του Νόμου ως ηθική εσχατιά του μηδενισμού των αξιών. Το σύμπλεγμα του Νόμου και της Ηθικής, επίτοκο του ΄΄Θανάτου του Θεού΄΄ και της ενανθρώπισής Του, είναι το ΄΄nec plus ultra΄΄ αυτού του ιδιότυπου μηδενισμού.
Αλλά ποια δεξιά εννοεί ο Χρίστος Γουδής; Η ΄΄Δεξιά΄΄ που δείχνει να προτάσσει είναι prima facie αντιφατική. Είναι εν μέρει εθνική εν μέρει χριστιανίζουσα, εν μέρει φιλελεύθερη και εν μέρει προνεωτερική. Ασκεί, εν πρώτοις, έντονη κριτική στον μηχανιστικό ορθολογισμό της μετανεωτερικής κοινωνίας, τον οποίο και σκιαγραφεί ως στατικό και συντηρητικό, δηλονότι ανταποκρίνεται σε παρελθούσα, για τα μέτρα της γραμμικής, προοδευτικής ιστορίας, ΄΄μυθολογία΄΄, φαντάζει ως εκπεσών θυρεός επηρμένων πλην ματαιόσπουδων επιγόνων, που επισείουν με στόμφο τον άκαπνο κόλαφο του ΄΄Ανορθολογισμού΄΄. Ο Γουδής αντιπαραθέτει στον ΄΄ξύλινο΄΄ ορθολογισμό τον ΄΄Δημιουργικό Ανορθολογισμό΄΄ της σύγχρονης φυσικής και της τεχνολογικής φαντασίας, αλλά και την γόνιμη ανορθολογικότητα της ποίησης. Γράφει επί τούτου: ΄΄Από μία άποψη ο εργαλειακός ορθολογισμός αποτελεί ύψιστη μορφή πνευματικής δουλείας. Διαμορφώνει τους δούλους που νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι. Όμως ο κόσμος ποτέ δεν κυβερνήθηκε από την τετριμμένη λογική. Οι εξελίξεις στις επιστήμες και τις τέχνες έχουν επανειλημμένα καταδείξει ότι η ιστορική ανατροπή του εφήμερου ορθολογισμού μέσα από την υπέρβασή του από τις συλλήψεις και τον ποιητικό και λογοτεχνικό λόγο καθιστά το ultra rationem του σήμερα, ratio του αύριο΄΄[5]. Αλλά ο πυρήνας του βιβλίου και η αληθοέπειά του στοιχηματίζονται ακροσφαλώς στην κυρίως ειπείν ανατομία του φιλελεύθερου αστικού πολιτισμού. Υπέρμαχος του προνεωτερικού πολιτισμού της ΄΄Γης και των Νεκρών΄΄, στηλιτεύει τον μεταλλαγμένο βίο του άστεως, αλλά αδυνατεί να εντοπίσει εκείνον τον συνεκτικό δεσμό που θα ένωνε τον προαναφερθέντα ΄΄χθόνιο΄΄ και ΄΄χοϊκό΄΄ πολιτισμό με την αναγέννηση ενός υγιούς φιλελεύθερου κοσμοειδώλου. Ούτως ή άλλως το φιλελεύθερο κοσμοείδωλο συνιστά μία μορφή μεταρσίωσης της Φύσης και είναι εγγενώς η διαλεκτική πορεία ενός ΄΄Απολύτου Πνεύματος΄΄. Έπειτα παραμένει ασαφές με ποιον τρόπο ο ΄΄αυθεντικός΄΄ Φιλελευθερισμός υπέστη τέτοια ετεροίωση, ώστε να ολισθήσει στην παρούσα αφασική του κατάσταση. Ο Γουδής επιλέγει προσφυώς ως ΄΄αρχιμήδειο σημείο΄΄ του φιλελευθερισμού την διάσταση που διακρίνει την Ελευθερία (liberte) από την Ισότητα (Egalite), δύο εκ των τριών ιδεολογικών εμβλημάτων της Γαλλικής Επανάστασης. Η ελευθερία είναι η δεξιόστροφη εκκίνηση του φιλελεύθερου ανθρώπου, η ισότητα το διαχρονικό αίτημα κάθε αριστερού ή σοσιαλιστικού ιδεολογικού προτάγματος. Προφανώς η Αδελφότητα, η τρίτη αρχή της Γαλλικής Επανάστασης, που δεν αναφέρεται στο κείμενο, είναι το διάκενο που χωρίζει την αρχήθεν ενιαία φιλελεύθερη παράδοση, στοιχείο που, όπως φαίνεται, καταδίκασε την μετέπειτα ευρωπαϊκή ιστορία σε μία εκ περιτροπής ιστορική υπερίσχυση πότε της Επανάστασης, πότε της Παλινόρθωσης. Αυτό το χάσμα αποτελεί και πνευματικό λοιμό της μνησικακίας, που επιχωριάζει ως ο κατ’ εξοχήν ασθενής ψυχισμός του σημερινού ανθρώπου και της μοντέρνας εποχής. Στην τελευταία διαπίστωση εδράζεται και η αντίφαση της εξατομίκευσης του δυτικού ανθρώπου. Το αδιέξοδο της μετανεωτερικής κοινωνίας οφείλεται στην εκτεταμένη κατάτμηση της κοινωνίας σε άτομα χωρίς την απαραίτητη επίλυση του πνευματικού και ψυχικού προβλήματος του ΄΄Διπλού Ανθρώπου΄΄, του έκπαλαι άλυτου αινίγματος του ατομικισμού . ΄Ό,τι είναι για τον Έλληνα ο ΄΄Καημός του Ενός΄΄, πρόβλημα νοσταλγικό άνευ ψυχολογικής ανασυγκρότησης του ΄΄χαμένου χρόνου΄΄, έχει καταστεί για τον Ευρωπαίο και εν γένει για τον δυτικό άνθρωπο η ΄΄Τραγωδία του Ενός΄΄. Ο απομυθευτικός νεωτερικός πολιτισμός, καθημαγμένου του χριστιανικού κοσμοειδώλου, κατασκεύασε το ΄΄Τέλος της Ιστορίας΄΄, ώστε να απαθανατίσει εαυτόν. Ηπατήθη βεβαίως∙ το ΄΄Τέλος της Ιστορίας΄΄ είναι η σισύφειος προσπάθεια ενός ημίσεως του ΄΄Διπλού Ανθρώπου΄΄ να επικρατήσει επί του κατοπτρικού alter ego. Και τούτο διαφαίνεται σε όλες τις απόπειρες μετανεωτερικών στοχαστών να πλάσουν νέες μυθολογίες. Η ΄΄Διαφωρά΄΄ του Ντεριντά, η ΄΄Φαντασιακή Θέσμιση΄΄ του Καστοριάδη, το ΄΄Ανολοκλήρωτο Πρόταγμα του Διαφωτισμού΄΄ του Χάμπερμας, η ΄΄Δικαιοσύνη΄΄ του Ρώουλς και όλες οι άλλες φιλελεύθερες ή νεοφιλελεύθερες θεωρίες που παραθέτει ο Γουδής, είναι μάταια διαβήματα μυθοποίησης του μετανεωτερικού χάους δια της αυτοχειριαστικής νεωτερικής απομύθευσης. Ως επιμύθιο του βιβλίου ο Γουδής επιλέγει την ανάδειξη του ΄΄Έθνους΄΄ ως αναπεπταμένου πελάγους της ΄΄Αναρχοδεξιάς΄΄. Και είναι όντως πελαγωμένη η έννοια του ΄΄Έθνους΄΄. Φαίνεται δε από την δυσκολία με την οποία πρέπει να κινηθεί ο συγγραφέας ανάμεσα στην ελευθέρια ιδεολογία του φιλελευθερισμού, την τεκτονική βαρύτητα του κράτους, τη ρωμαντική επικότητα του έθνους και την εδεμική πραότητα του κοινοτισμού. Αν εικάζουμε σωστά, η αναρχική συνιστώσα της ΄΄Δεξιάς΄΄ είναι η απόρριψη του κρατικού Λεβιάθαν ως εκβιαστικού ορθολογικού άρματος που συνθλίβει στο πέρασμά του την ατομικότητα. Αλλά τούτου ούτως δοθέντος, απολακτίζεται η επίκληση της παραδοσιακής φιλελεύθερης ratio. Συνάγεται λοιπόν η εξής υπόθεση: η ατομικότητα αναδύεται από τις αξίες της κοινότητας και της γης ως εξέχουσα ηρωική, πολεμική μορφή, εντείνει έτι περαιτέρω τον χωρισμό από το φυσικό της περιβάλλον και εγκλείεται στον πολιτισμό του άστεως, όπου πλάθει την ΄΄Δευτέρα Φύση΄΄ του, τον τεχνητό άνθρωπο, τον Λεβιάθαν. Ο ήρωας της γης βασίζει την διαφορά που παράγει η ατομικότητά του σε μία δοθείσα προγονική μυθολογία, ο αστός κατασκευάζει την δική του αυτόνομη μυθολογία, είναι ο πρόγονος και ο επίγονος του, είναι η γονιμοποιός αρχή του verum factum: αληθινό είναι το δεδομένο, αφ’ ης στιγμής το κατασκεύασα εγώ. Τοιουτοτρόπως ο αστός διχάζει την ατομικότητά του, αφ’ ενός στον πεζό ορθολογισμό και πραγματισμό του δεδομένου και συγκεκριμένου (η εικονολογική ρουτίνα του πλανητικού χωριού), αφ’ ετέρου στην φαντασιακή απόδραση από το λεβιαθανικό κτήνος, από τον Φραγκενστάιν που έπλασε το ίδιο το μέσο της απόδρασης, η φαντασία. Το αστικό ΄΄Υποκείμενο΄΄ παραδόθηκε στην επιθυμία του και ηττήθηκε κατά κράτος από το ΄΄Αντικείμενο΄΄. Ομοιάζει πλέον σε εκείνον τον ήρωα που ήθελε να δημιουργήσει ο Φώκνερ: έναν επικηρυγμένο που θα αναζητούσε τον εαυτό σε όλο τον κόσμο, προκειμένου να εισπράξει τα λεφτά της επικήρυξης. Ο Γουδής λοιπόν δείχνει, κατά την εκτίμησή μας, τον εξής δρόμο: ο νεοφιλελεύθερος αστός απομυθοποίησε το Κράτος και τον συνεκτικό του δεσμό, το Έθνος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως αποδόμησε και την έννοια του Λαού, έννοια επί της οποίας στηρίχθηκαν οι δεξιές και αριστερές ιδεολογικές μεταμορφώσεις. Αντ’ αυτού κατασκεύασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του, τον ΄΄Μεγάλο Ενδιάμεσο΄΄ της κοινωνίας, την ΄΄Μεσαία Τάξη΄΄, απείκασμα του αφομοιωτικού πολιτικού ΄΄Κέντρου΄΄ του Απολύτου Πνεύματος. Με δεδομένο το εξισωτικό πνεύμα της ΄΄Μεσαίας Τάξης΄΄, υπονομεύθηκε το εργασιακό ήθος, το άρμα της παραγωγής προσδέθηκε στην οικονομική έκφανση της επιθυμίας, την κατανάλωση, καταστρέφοντας την παραγωγή και την αποταμίευση, κατάλοιπα του ασκητικού, εκκοσμικευμένου χριστιανικού πνεύματος του αστικού πολιτισμού, ενώ με την υπαγωγή του επιχειρησιακού συστήματος στην άθυμη οργάνωση της εμπορικής ανταλλαγής εκμηδενίσθηκε η φαντασιακή δεξαμενή σκέψης. Τυπικό παράδειγμα των ανωτέρω η έσχατη μυθολογία του νεοφιλελεύθερου αστού, η Τεχνολογία. Η εμπορική παρασιτική της χρήση θα την μετατρέψει σε αναλώσιμο προϊόν κατώτερο του αγαθού πρώτης ανάγκης. Η ανάδυση δε του οικολογικού φονταμενταλισμού ως ΄΄ηθική του αδυνάτου΄΄ πέπρωται να ποδηγετήσει με αρνητικό τρόπο την περαιτέρω εξέλιξη της τεχνολογίας. Η μοναδική ελπίδα της τεχνολογίας, η ανακάλυψη της ΄΄Αντι-Ύλης΄΄[6], προδίδει ολικώς την εσώτερη αντίφαση του ΄΄Απολύτου Πνεύματος΄΄. Σε τι χρειάζεται η ΄΄Αντι–Ύλη΄΄ στο αυτοτροφοδοτούμενο ΄΄Απόλυτο Πνεύμα΄΄; Εν άλλαις λέξεσι, η ανακάλυψη μίας πραγματικής ΄΄Αντι- Ύλης΄΄ θα καταστούσε εν ακαρεί την ευρεσιτεχνία άχρηστη. Εν κατακλείδι, οι πολιτιστικές, πολιτικές και κοινωνικές επιλογές του μεταμοντέρνου φιλελεύθερου αστού περιόρισαν δραματικά τις πηγές από τις οποίες αντλούσε την εν ευρεία εννοία ΄΄Υπεραξία΄΄[7]. Το αίτημα του νεοφιλελεύθερου αστού να συρρικνωθεί το κράτος, προτάσσει την εκτελεστική εξουσία και δευτερευόντως την δικαστική ως παρακολούθημα μίας νομοθετικής εξουσίας που προκύπτει από την αυτόματη ρύθμιση της ΄΄Αγοράς΄΄. Συν τοις άλλοις, συρρίκνωση του κράτους σημαίνει συρρίκνωση της επιθυμίας ή αναγωγή της σ’ αυτό που φοβόταν ο Χομπς όταν σχημάτιζε την ιδέα του Λεβιάθαν: το ΄΄Bellum omnum contra omnes ΄΄, τον ΄΄Πόλεμο όλων εναντίον όλων΄΄. Αλλά και η εκτελεστική εξουσία υπέστη εκτεταμένη ιδεολογική αποδόμηση, ανάλογη μ’ αυτήν του Κράτους, του Εθνούς και του Λαού. Αν λοιπόν, όπως λέει ο Γουδής, η έρημος έγινε πόλη και η πόλη έρημος, τότε η φυά του αναρχοδεξιού Δον Κιχώτη αναδύεται ως in extremis εντελέχεια του μεταμοντέρνου νεοφιλελεύθερου ατομικισμού.

[1] Χρίστος Γουδής, Ανατομία της Δεξιάς, Κριτική μιας Σύμμεικτης Ιδεολογίας Καθαρού Λόγου και ΄΄Παράνοιας΄΄, σ.σ. 18-19.
[2] Σπεύδω να τονίσω ότι ο γράφων ανήκει παιδιόθεν στην μικρομεσαία οικονομική τάξη. Η κατηγορία περί της σύστοιχης με την οικονομική μου κατάσταση μικροαστικής συνείδησης, που πιθανόν να εξακοντίσει εναντίον μου ένας μαρξιστής, ουδόλως με αγγίζει, καθώς θεωρώ ότι η δευτέρα συνιστώσα της προοπτικής του μικροαστού, η Επανάσταση, είναι υπόδουλη στην φιλελεύθερη αρχή της ισότητας. Αλλά ο εξισωτισμός είναι η βασική αιτία της παρακμής τόσο του αστικού πολιτισμού όσο και της ιδίας της Επανάστασης. Ακόμη λοιπόν και ως μικροαστός είμαι οργανικό μέρος του αστικού πολιτισμού και τούτο το κείμενο είναι εν μέρει αυτοκριτικό.
[3] Πρόκειται για την περιλάλητη ΄΄Ουτοπία΄΄ του δυτικού ανθρώπου, την οιονεί εσχατολογική ΄΄Αποκάλυψη΄΄ της νεωτερικότητας .
[4] Ο Αστικός Ευρωπαϊκός Πολιτισμός, μετουσιωμένος στο ΄΄Τέλος της Ιστορίας΄΄ του ΄΄Απολύτου Πνεύματος΄΄, είναι θεμελιωδώς ένας αυτοκτονικός πολιτισμός. Προβάδην της ιστορίας εξαφάνισε όλες εκείνες τις πολιτισμικές μορφές που τον στήριζαν και τον ενδυνάμωσαν. Κατέστρεψε τον Ιερέα, τον Στρατιώτη και αφομοίωσε στην μεσαία αστική τάξη τον Παραγωγό, ενώ επ’ εσχάτοις ρίχνει το ανάθεμά του στην εκτελεστική εξουσία που, ως γνωστόν, αποτελεί οργανικό στοιχείο της τριαδικής διαλεκτικής του εξουσίας. Με εξαφανισμένο τον ασκητικό, πολεμικό και εργατικό πόνο, ο Μέγας Εσταυρωμένος, αλλά και ο Μέγας Ιεροεξεταστής του Αστού είναι ο πόνος του μητρικού τοκετού και η Αγάπη της Μητέρας, η Amor Matris, επί της οποίας στήνεται η μυθιστορηματική ακρώρεια του ΄΄Απολύτου Πνεύματος΄΄, ο ΄΄Οδυσσέας΄΄ του Τζαίημς Τζόυς, κατά δήλωσιν και ορολογίαν του ιδίου, εντός του περίφημου μυθιστορήματος.
[5] Ανατομία της Δεξιάς, σελ. 48.
[6] Αντι- Ύλη, σημαίνει πρακτικώς οικονομικότερη πρώτη ύλη, συμβατή και εν τέλει εξαρτημένη από τα δεδομένα της Οικολογίας, ήγουν της μεταρσιωμένης Φύσης. Υπ’ αυτήν την έννοια, η πρώτη ύλη της ΄΄Αντι-Ύλης΄΄ θα κείται, αφεύκτως και εις το διηνεκές, στις λιγότερο προηγμένες χώρες. Το λέει και ο όρος: το πρώτο συνθετικό συναρτάται αποφατικά με το Πνεύμα, το δεύτερο με το υλικό σώμα, από το οποίο επιθυμεί να απεξαρτηθεί το Πνεύμα!
[7] Ο Καρλ Μαρξ ορθώς διείδε την ΄΄πτωτική τάση του καπιταλιστικού κέρδους΄΄∙ ορθότερος όμως στάθηκε ο Λέο Στράους, εντοπίζοντας την γενικότερη παθογένεια του δυτικού πολιτισμού στην κοινή στοχοθεσία του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός συνιστά όχι μόνο την αναπόφευκτη συντριβή του καπιταλισμού, αλλά και την εντελή απομάκρυνση του ηγεμονικού δυτικού πολιτισμού από το προσκήνιο της ιστορίας.
Σημειώσεις για τις Αμερικανικές Εκλογές

Ο Μπάρακ Ομπάμα θα αποτελέσει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών για τις προσεχείς αμερικανικές εκλογές. H Χίλαρυ Κλίντον, παρότι εφοδιασμένη με μία εντυπωσιακή προίκα εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων για την προεκλογική της εκστρατεία, αλλά και την εκτιμούμενη διαφορά της από τον Ομπάμα να ξεπερνά το +20% κατά τις δημοσκοπήσεις, πριν την πολιτική αναμέτρηση, κατάφερε να ηττηθεί. Με φαιδρό, «ποπουλιστικό», σωτηριολογικό πνεύμα για τους ανασφάλιστους (τα έσοδα του ζεύγους Κλίντον ανήλθαν στα 107 εκατομμύρια δολάρια τα τελευταία επτά χρόνια), γκάφες ολκής (η in extremis επίσκεψή της στην Βοσνία), παρωχημένους φεμινιστικούς λεονταρισμούς: «ο τελευταίος όρθιος άντρας θα είναι γυναίκα», «στο σπίτι μας τα παντελόνια τα φοράω εγώ» (αλλά το επώνυμο, για χρησιμοθηρικούς λόγους, είναι του συζύγου), η Χίλαρυ απέδειξε ότι η μπογιά των πολιτιστικών επαναστάσεων του 60’ και του 70’ δεν φτουράει ούτε καν εντός του Δημοκρατικού Κόμματος . Ο αντίπαλός της, αέρινος και δαντελένιος ρήτωρ, πλην ελαφρώς κενολόγος, θα μπορούσε να κερδίσει άνετα και νωρίς, αν οι Κλίντον δεν υπελάμβαναν το Δημοκρατικό Κόμμα ως προσωπική τους περιουσία. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, οι Νεοσυντηρητικοί προέβησαν σε μία εντυπωσιακή αλλά και επικίνδυνη αναδίπλωση. Προώθησαν τον κεντροδεξιό φιλελεύθερο Μακ Κέιν , παραμερίζοντας τον Βαπτιστή Χάκαμπι και τον Μορμόνο Ρόμνεϊ, μετριοπαθείς μεν αλλά το δίχως άλλο συμβολικές πολιτικές μορφές των Συντηρητικών. Η αναδίπλωση έχει ως απώτερο στόχο την διείσδυση στα μεσαία στρώματα, στους φιλελεύθερους αριστερούς αστούς του Δημοκρατικού κόμματος. Η πολιτική αυτή μανούβρα συνιστά μία γενικότερη αλλαγή πολιτικής πλεύσης των Νεοσυντηρητικών, η οποία εδράζεται στην αιφνίδια γεωπολιτική άνοδο της Ρωσίας και σε μικρότερο βαθμό στην οικονομική ανάπτυξη της Κίνας. Η διάνοιξη του γεωπολιτικού ορίζοντα της Ρωσίας στην Γερμανία, μέσω της επικείμενης οικονομικής συνεργασίας των δύο χωρών, αλλά και η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από την «Καρδιά της Γης», είναι ασφαλώς περισσότερο απειλητικοί παράγοντες από την οικονομική γιγάντωση της Κίνας. Η Κίνα είναι, προς το παρόν, «μπλοκαρισμένη» γεωπολιτικά∙ αν δεν βρει διαδρόμους για να κυκλοφορήσει τα προϊόντά της στον παγκόσμιο ωκεανό, τότε η γεωπολιτική στενωπός θα πλήξει και την ίδια την οικονομική της ανάπτυξη . Λένε πως ο Πόλεμος του Ιράκ είναι η ταφόπλακα των Νεοσυντηρητικών, αλλά στην ουσία το Ιράκ είναι ο «άσσος στο μανίκι» τους. Γιατί να τερματισθεί ένας πόλεμος που έχει εκτοξεύσει τα κέρδη του πετρελαϊκού και του στρατιωτικού λόμπι, το οποίο δημιούργησε παντοιοτρόπως τις συνθήκες για την διεξαγωγή του, σε δυσθεώρητα ύψη; Σε τι θα ωφελούσε η επιτυχία στο Ιράκ και η απόσυρση του αμερικανικού στρατού; Στην νίκη των νεοσυντηρητικών στις επικείμενες προεδρικές εκλογές; Μα, το ακριβώς αντίθετο είναι που δίδει την δυνατότητα στους νεοσυντηρητικούς να διεκδικήσουν με μεγαλύτερες αξιώσεις μία μακρόσυρτη, επίπονη και εξαιρετικά δαπανηρή πολιτική διαδικασία, όπως οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές . Στην ουσία, οι Νεοσυντηρητικοί, δια του πολέμου στο Ιράκ, έχουν καταφέρει να χαράξουν το στίγμα της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ για ένα ικανό όσο και αδιευκρίνιστο, ως προς το εύρος και το μήκος του, ιστορικό διάστημα. Ένα απλό παράδειγμα: πώς συμβιβάζεται η υπόσχεση του Ομπάμα ενώπιον του AIPAC ότι «θα δαπανήσει 30 δισεκατομμύρια δολάρια για την ασφάλεια της Ιερουσαλήμ» με την αντίστοιχη προεκλογική υπόσχεση ότι «θα αποσύρει τον αμερικανικό στρατό από το Ιράκ κατά την διάρκεια του 2009»; Γιατί το AIPAC να μην προτιμήσει έναν υποψήφιο όπως τον Μακ Κέιν που θα δαπανήσει τα αντίστοιχα ή και μεγαλύτερα ποσά για την ασφάλεια του Ισραήλ, θα διατηρήσει την «ζώνη ασφαλείας» για το κράτος του Ισραήλ στο Ιράκ και θα εξαπολύσει πόλεμο στο θανάσιμα επικίνδυνο Ιράν ; Ακόμη και αν εκλεγεί, ο Ομπάμα θα αναγκασθεί να πράξει ό,τι ακριβώς θα έπραττε και ο Μακ Κέιν ως πρόεδρος των ΗΠΑ. Κοντολογίς, ανεξαρτήτως μίας ρεπουμπλικανικής ή δημοκρατικής προεδρίας, η εποχή που διανύουμε είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του νεοσυντηρητισμού, με την ίδια λογική που ο νεοφιλελευθερισμός των Ρέιγκαν και Θάτσερ, λειτουργούσε μοιραία στα πλαίσια που χάραζε η Σοσιαλδημοκρατία. Το κεντρικό ζήτημα των επικείμενων προεδρικών εκλογών δεν πρόκειται να είναι ο πόλεμος του Ιράκ. Ο πολιτικός και ιδεολογικός γνώμονας των αντιπάλων στρατοπέδων θα είναι ο SCOTUS (ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου) δια του POTUS (ο Πρόεδρος των Η.Π.Α.). Ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ θα διορίσει, κατά πάσα πιθανότητα, από έναν έως και τέσσερις δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο , γεγονός που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό κοινωνικό και πολιτικό πεδίο της χώρας για μία, δύο ή περισσότερες δεκαετίες. Αυτός ο «δικαστικός ακτιβισμός», προϊόν της μακράς θητείας Κλίντον, περιπλέκει την εσωτερική πολιτική σκηνή των Η.Π.Α και δημιουργεί εκείνες τις συνθήκες που ενδεχομένως να καταλήξουν σε έναν οξύτατο κοινωνικό διχασμό με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Η πλειονοτική θέση των «Φιλελεύθερων Προτεσταντών» στους κόλπους του προτεσταντισμού τα τελευταία πενήντα χρόνια έδωσε την ευκαιρία στην χώρα να εγκολπωθεί τις πολιτιστικές επαναστάσεις των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών με μία σχετική συναίνεση και να διατηρήσει πολιτική και θρησκεία σε μία μορφή ευσταθούς ισορροπίας. Έτσι, η πλειονοτική πλέον θέση των «Ευαγγελιστών» εντός του Προτεσταντισμού διαρρηγνύει προϊόντος του χρόνου την πολιτική και ιδεολογική σύζευξη Φιλελευθερισμού και Προτεσταντισμού, πολιτικής και θρησκείας. ΄Όθεν και η επικινδυνότητα της επιλογής Μακ Κέιν, ως υποψηφίου ενός κόμματος που θεωρείται πλησίστιο ιδεολογικά των θρησκευτικών πεποιθήσεων του Αμερικανού. Εξ αυτού, θα πρέπει ίσως να αναμένουμε σημαντική διαφορά στις δημοσκοπήσεις υπέρ του Ομπάμα, μέχρι και την ημέρα των εκλογών, κατά την οποία θα διαπιστωθεί η στήριξη της χριστιανικής Δεξιάς στο πρόσωπο του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου. Η στήριξη αυτή δεν είναι καθόλου βέβαιη, εφόσον οι Συντηρητικοί δείχνουν απογοητευμένοι ακόμη και από την προεδρία ενός εμφανώς θρησκευόμενου ηγέτη, όπως ο Μπους. Θα αντέξουν όμως οι Συντηρητικοί έναν, τρεις ή τέσσερις δικαστές τύπου Στήβενς ή Σούτερ από μία ενδεχόμενη προεδρία Ομπάμα; Λίαν αμφίβολο. Οι Νεοσυντηρητικοί εικάζουν εκ των προτέρων ότι οι Συντηρητικοί, κατά πάσα πιθανότητα, θα προτιμήσουν εν τέλει έναν κεντροδεξιό από ένα αριστερό φιλελεύθερο και ως εκ τούτου ποντάρουν στην διττή διείσδυση του Μακ Κέιν σε αμφότερους τους πολιτικούς χώρους της χριστιανικής δεξιάς και της φιλελεύθερης αριστεράς. Ωστόσο, η εκτίμηση αυτή συνιστά «δίκοπο μαχαίρι» και ένα στοίχημα που μπορεί να καταλήξει στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αν, μία ενδεχόμενη θητεία Μακ Κέιν (με την υποστήριξη της Χριστιανικής Δεξιάς) κινηθεί στα πλαίσια του διεθνιστικού εθνικισμού, κατά τα πρότυπα του αριστερού φιλελευθερισμού, οι Συντηρητικοί ενδεχομένως να αποκολληθούν από το κυρίως σώμα ή να ιδρύσουν τρίτο δικό τους κόμμα και να διαλύσουν του Ρεπουμπλικανούς. Τα θεμελιώδη αιτήματα των Συντηρητικών ελέγχονται ως ουτοπικά∙ αν, άραγε, απαγορευθούν οι εκτρώσεις θα πάψουν να πραγματοποιούνται ή θα τονωθεί ο θεσμός της οικογένειας; Αν απαγορευθούν οι γάμοι των ομοφυλοφίλων θα πάψουν να υφίστανται ομοφυλόφιλοι; Αν ληφθούν μέτρα ενάντια στην λαθρομετανάστευση θα πάψει να υφίσταται εισροή μεταναστών στις Η.Π.Α ; Ρητορικά, μάλλον, ερωτήματα. Το παράδοξο, όμως, είναι ότι οι Συντηρητικοί είναι έναν αιώνα πίσω και έναν αιώνα μπροστά. Όταν ο επελαύνων Καθολικισμός συνδεθεί με ένα εθνικό ζήτημα, όπως αυτό των Μεξικανών, τότε οι «εθνικοί» θα εξετάσουν αιτήματα όπως αυτά των Συντηρητικών υπό το πρίσμα της ανάγκης. Η αφομοιωτική δυνατότητα των Η.Π.Α, ειδικά σε ό,τι αφορά την περίπτωση των Μεξικανών είναι πλέον ισχνή. Όταν μία Αυτοκρατορία ανθεί, λησμονεί τις εθνικές της ρίζες, προβάλλει διεθνικό, οικουμενικό χαρακτήρα, όταν βρίσκεται σε κρίση αναζητά μία επιστροφή στον «Χρυσό Αιώνα», σε μία μορφή Αναγέννησης ενός έθνους, μίας φυλής, ενός πολιτισμού. Οι Νεοσυντηρητικοί (ήκιστα συντηρητικοί) είναι οι αντεπαναστάτες των επαναστάσεων που οι ίδιοι δημιούργησαν. Σοβιετίας ληχθείσης, η σοσιαλδημοκρατική αφομοίωση του αριστερού στον κόσμο του φιλελευθερισμού επέτυχε και αποσύρεται ως σκηνικό χολυγουντιανής υπερπαραγωγής. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η συντονισμένη μεταστροφή της Ευρώπης στην φιλελεύθερη Κεντροδεξιά, που ακολούθησε την ομόθυμη υιοθέτηση της Σοσιαλδημοκρατίας; Το Λόμπι δανείζει, δεν χαρίζει, καθώς βασίζεται στην ανακύκλωση της ισοσθένειας μεταξύ ενοχής και μνησικακίας. Μπορεί, όμως, η «τύχη» και οι μεταμορφώσεις της να κερδίζουν εσαεί την μοίρα ή την Θεοδικία;
Αντρέι Ταρκόφσκι, Όρσον Γουέλς
Το Πλουσιώτατον του Ελαχίστου και η Πενία του Απείρου

Σε μία συνέντευξη, όταν ο Αντρέ Μπαζέν ρώτησε τον Όρσον Γουέλς αν είναι ένας άνθρωπος της Αναγέννησης ο Γουέλς του απάντησε πως είναι ένας άνθρωπος του Μεσαίωνα. Πνευματικός τροφός του Γουέλς είναι, πέραν πάσης αμφιβολίας και αμφισβητήσεως, ο Σαίξπηρ. Στον ίδιο τον Σαίξπηρ εντοπίζουμε την ανωτέρω αντίφαση. Ένας άνθρωπος με μεσαιωνική συνείδηση που δρα και δημιουργεί εντός της Αναγέννησης. Η Αναγέννηση του παρέχει την δυνατότητα να εκδιπλώσει την απειρία της ευφυΐας του, το altum ingenium, αλλά του αποσπά το ελάχιστο, τον μεσαιωνικό του ησυχασμό, την αθωότητά του. Ο Άμλετ του είναι ο συμβολικός εκπρόσωπος του μεσαιωνικού πριγκιπάτου, που ανθίσταται εις μάτην στην κοσμογονική εμφάνιση του βασιλικού κράτους. Ο Γουέλς δημιουργεί σε μία τεράστια, νέα χώρα, την Αμερική που δεν γνωρίζει βασιλιά. Για αυτόν τον λόγο, στο έργο του Γουέλς η προσαρμογή του σαιξπηρικού ήρωα στην αμερικάνική πραγματικότητα είναι ίσως πιο ενδιαφέρουσα από τα κατεξοχήν σαιξπηρικά έργα που μετέφερε στην οθόνη ο αμερικανός σκηνοθέτης. Ο Κέιν, ο Κουίνλαν, ο Αρκάντιν συνιστούν περισσότερο σημαίνουσες δραματικές προσωπικότητες από τον Μάκβεθ ή τον Οθέλλο του Γουέλς, δηλονότι εκφράζουν εναργώς την συντριβή της άπειρης επιθυμίας του Καίσαρος εντός μίας παρθένας χώρας, που πρέπει να γεννήσει μία νέα μυθολογία. Στον ΄΄Πολίτη Κέιν΄΄ του Γουέλς, ο ήρωας εκκινεί από το ελάχιστο για να κατακτήσει το μέγιστο, το άπειρο. Στις πρώτες σκηνές τον βλέπουμε μικρό παιδί να παίζει με το έλκηθρό του, τον πασίγνωστο πλέον ΄΄Ροδανθό΄΄. Είναι ο πεσσεύων παις του Ηρακλείτου, ο βασιλεύς του κόσμου, αυτή η θαυμάσια μυθολογική μεταφορά της απειροελάχιστης ελληνικής μορφής ως κοσμικού νόμου. Η ενηλικίωση του Κέιν εδράζεται στην προσπάθεια να εκμηδενίζει το θλιβερό, ελάχιστο παρελθόν του, την ελάχιστη ανάμνηση της αθωότητας. Για να καταστεί το ελάχιστον μηδέν χρειάζεται μία απόφαση διάσπασης του χρόνου σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μόνον με το παρόν και το μέλλον ως συμμάχους ο Κέιν δύναται να εξοβελίσει το τραυματικό παρελθόν στο πυρ το εξώτερον. Το παρόν δεν αρκεί επί τούτου, καθώς με διασπασμένο τον χρόνο, ο παροντικός χρόνος θα πρέπει να κλίνει εις το διηνεκές είτε προς το παρελθόν είτε προς το μέλλον. Αυτή η διάζευξη, το ή\ ή, που ο δεύτερος μεγάλος Δανός πρίγκηπας μετά τον Άμλετ, ο Κίρκεγκωρ συνέλαβε ως ίδιον του υποκειμένου (ή Καίσαρ ή τίποτε όπως έλεγε χαρακτηριστικά) ρέπει μοιραία προς μία προβολή του παρόντος επί του μέλλοντος. Σε αυτήν την φρενήρη κούρσα προς το άπειρον του καισαρισμού ο Κέιν χτίζει την ολότητα του εαυτού του εντός της φαντασίας. Ο Κέιν δεν είναι ποτέ παρών, καθώς ακόμη και το παρόν θα πρέπει διαρκώς και αδιαλείπτως να θυσιάζεται ως παρελθοντικός τού μέλλοντος χρόνος. Έτσι ο Κέιν αφίσταται του αθώου παρελθόντος και εισέρχεται στην επικράτεια της ενοχής. Συμβαίνει δηλαδή αυτό το θαύμα του δυτικού πολιτισμού να συναρμόσει την χριστιανική ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος με την αισθητική της αναπαράστασης, το θαύμα δηλαδή ενός όντος το οποίο ΄΄ενέχεται΄΄, εισέρχεται εντός του, είναι εντός της εσωτερικότητάς του, αναπαριστώντας και αναπλάθοντας φαντασιακά την ίδια του την Μορφή . Με την περιαγωγή του χρόνου σε έναν απόλυτο μέλλοντα, καταλαβαίνουμε γιατί ο Γουέλς άγει εν τέλει την λογική της νεωτερικότητας σε μία οριακή αντίφαση. Επί τη βάσει της νεωτερικής λογικής της θνητότητας, η αυτονόμηση του νεωτερικού ανθρώπου από το παρελθόν του είναι ανέφικτη. Όταν το ον δεν αξιώνεται να δει μέλλον στον θάνατό του, τότε ο θάνατος γίνεται ένα απόλυτο παρόν το οποίο προβάλλεται οριακώς και αναστροφικώς στο απειροελάχιστο παρελθόν που συνιστά μία ακροτελεύτια ανάμνηση. Όθεν και η επιθανάτια ανάμνηση του ΄΄Ροδανθού΄΄ από τον πολυπράγμονα Κέιν, αρχή, τέλος και νοηματικό επίκεντρο της ιδιοφυούς σύλληψης του Όρσον Γουέλς. Η έννοια της νεωτερικής θνητότητας συνιστά ουσιωδώς μία μορφή εκκοσμικευμένης φαουστικής αθανασίας, καθώς είναι αδύνατο να σταθεί εντός κάποιας νησίδας χρόνου. Πρέπει να μετατρέψει αυτό που κείται ανάμεσα στο παρόν και στο μέλλον σε διάστημα, χώρο, προοπτική του απείρου, ατελεύτητη επιθυμία άνευ μοίρας . Αυτήν την περιπέτεια του απείρου ακολουθεί και η ευρύτατη χρήση του ΄΄βάθους πεδίου΄΄ στο έργο του Γουέλς και ιδιαίτατα στον ΄΄Πολίτη Κέιν΄΄. Η κίνηση του Κέιν προς το άπειρο, προς τον γυμνό ορίζοντα του μέλλοντος, αναδεικνύει προβάδην, στο βάθος του πεδίου, μία ελάχιστη ανθρώπινη μορφή που εξικνείται από το παρελθόν και ίσταται όπισθεν του πληθωρικού αναστήματος του πρωταγωνιστή. Το βλέμμα του θεατή από το μέγιστο μετατοπίζεται στο ελάχιστο. Αντιστοίχως το αρχικό μεγαλοπρεπές τράβελινγκ στο ΄΄Αγγιγμα του Κακού΄΄ και η περισκοπική, διοπτήριος ματιά του πανεπόπτη σκηνοθέτη συρρικνούται στην εφαπτόμενη της γης οπτική γωνία του ιλλιγγιώδους, διαγώνιου κοντρ πλονζέ του σαρκώδους Κουίνλαν ή ακόμη περισσότερο της υποβλεπτικής ατένισης του προκατακλυσμιαίου πατριάρχη Αρκάντιν. Ο άπειρος βλεψίας γίνεται αδοκήτως ελάχιστος. Στην γραμμή του ορίζοντος, στο τέλος του Πολίτη Κέιν, το άπειρο ενώνεται με το ελάχιστο και συνιστούν την απειροελάχιστη στιγμή του θανάτου συμπυκνωμένη εντός της συνείδησης σε μία και μοναδική ανάμνηση. Ανάμνηση του ελαχίστου που μετουσιώνεται σε άπειρο. Ο Γουέλς σταματά μελαγχολικά εκεί που αρχίζει ο Ταρκόφσκι. Ενώ στον ΄΄Πολίτη Κέιν΄΄ η απειροελάχιστη ανάμνηση φανερώνεται στο τέλος, στον Ταρκόφσκι είναι διαρκώς παρούσα και ζωντανή. Είτε πρόκειται για την θεοτοκική μορφή της μάνας στα ΄΄Παιδικά Χρόνια του Ιβάν΄΄ και στον ΄΄Καθρέφτη΄΄, είτε για την πατρώα γη και την εικόνα του σπιτιού του, στην ΄΄Νοσταλγία΄΄, το ΄΄Σολάρις΄΄ και αλλού, ο Ταρκόφσκι, ισοϋψής με τον πρωταγωνιστή του, δεν επιχειρεί να σβήσει την ανάμνηση, ούτε να υπερκεράσει το παρελθόν. Η πνευματική κίνηση του Ταρκόφσκι είναι μία αμφίδρομη κίνηση από το παρόν στο παρελθόν και από το παρελθόν στο παρόν. Το παρόν εδώ υπολαμβάνεται ως μία έλλειψη, η ανάμνηση προϋποθέτει την αναγνώριση της μορφής του ανθρώπου στην ελάχιστη ύλη που κείται στο παρελθόν: η γη, το σπίτι, η μάνα, ο πατέρας, ο σκύλος, τα παιδιά, το ον, η ζωή. Αλλά και το παρελθόν συνιστά αφ’ εαυτού μία αιθέρια απόσταση, ένα ανεπαίσθητο χάσμα, εκτεινόμενο στην αντίστροφη προοπτική του αγιασμού από την ανθρωπική αρχή της συνείδησης. Καταλαβαίνει κανείς με ενάργεια σε ποια παράδοση υπακούει η υπόσταση της ανάμνησης στον Ταρκόφσκι, όταν κοιτάξει με προσοχή την ΄΄Αγία Τριάδα΄΄ του μεγάλου Ρώσου αγιογράφου Αντρέι Ρουμπλιώφ, έργο που παρίσταται πολλάκις στις ταινίες του Ταρκόφσκι, ακόμη και στο επιστημονικής φαντασίας έργο ΄΄Σολάρις΄΄. Το βάθος πεδίου, η προοπτική στην ΄΄Αγία Τριάδα΄΄ εγγίζει το μέτρο του απειροελάχιστου , ώστε να αποφύγει την αυτονόμηση του χώρου από τον χρόνο και την φυγή προς το προοπτικό μέλλον, να διατηρήσει αλώβητη την αναγωγή του χρόνου στην σφαίρα του τετελεσμένου, της απαρέγκλιτης αποδοχής της αυτοθυσίας και του σταυρικού θανάτου του Υιού. Η αγγελική μεταρσίωση των μορφών του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, η χαρίεσσα κλίση τους και η ασύμμετρη αλλά καμπυλώδης, πλαστική εξισορρόπησή της από την ελαφρώς κύπτουσα, αλλά ευθείας και ανατατικής κατευθύνσεως μορφής του Πατρός, χαρίζουν στο έργο μία μοναδική αίσθηση πνευματικής ελευθερίας, υπέρτερης της οποιασδήποτε καλλιτεχνικής αρτιότητας. Αυτήν την πνευματική διαθήκη αναλαμβάνει ο Αντρέι Ταρκόφσκι στο έργο του ΄΄Αντρέι Ρουμπλιώφ΄΄. Το εγχείρημα του Μπορίς, του νεαρού Ρώσου, που στερεώνει την βαρύτατη και ογκώδη (στα μέτρα της ανθρώπινης πίστης και όχι της ανθρώπινης δύναμης) καμπάνα στα ουράνια, δεν συνιστά τον θρίαμβο της ελαφρότητας έναντι της βαρύτητας, αλλά την ανύψωση της αβάσταχτης βαρύτητας τού είναι στο φυσικό ανάστημα της Ευχαριστίας προς τον Δημιουργό για το απειροελάχιστο δώρο της ζωής . Με κατακτημένη αυτήν την χειρονομία όλες οι υπόλοιπες δημιουργίες του Ταρκόφσκι ωθούν την ανάμνηση προς το παρόν του προαναφερθέντος θαύματος. Τόσο η φαντασία όσο και η νοσταλγία στον Ταρκόφσκι έλκονται από την εκστατική αντίστροφη προοπτική της γης και του τόπου. Στον ΄΄Στάλκερ΄΄ η Ζώνη, η οποία στον εσώτερό της πυρήνα, στο ΄΄Δωμάτιο΄΄ πραγματώνει κάθε ανθρώπινη επιθυμία, είναι μία Ουτοπία όσο ο συγγραφέας και ο επιστήμονας, που καθοδηγεί ο Στάλκερ, δεν εντάσσουν το ΄΄επιθυμητικόν΄΄ στον τετελεσμένο μέλλοντα του παρόντος. Για αυτόν τον λόγο αδυνατούν να εισέλθουν στο ΄΄Δωμάτιο΄΄ ενώ έχουν διέλθει επιτυχώς την δοκιμασία της ΄΄Ζώνης΄΄. Για τον ίδιο λόγο ο Στάλκερ, ο οδηγός, αυτός ο φυλακισμένος, δεν επιθυμεί την είσοδο στο ΄΄Δωμάτιο΄΄, καθώς γνωρίζει ότι η αλήθεια της επιθυμίας κείται εκτός ΄΄Δωματίου΄΄. Ο Στάλκερ είναι καταδικασμένος να διανοίγει στον άνθρωπο την οδό προς την ΄΄Ζώνη΄΄ και το ΄΄Δωμάτιο΄΄, παρά την απειλή του νόμου και τις ικεσίες της γυναίκας του. Είναι καταδικασμένος να πιστεύει στην κατάφαση του ανθρώπου, του φιλόδοξου συγγραφέα, του μνησίκακου επιστήμονα στο θαύμα της ζωής. Εξόριστος καθ’οδόν, τανύεται από το παρελθόν στο παρόν και από το παρόν στο παρελθόν, ανάμεσα στην ΄΄Ζώνη΄΄ και τον τόπο του, το σπίτι του και την οικογένειά του, μέχρι την κατάφαση του ετέρου όντος στην αναστατική κοινωνία της ευλογημένης γης. Και αυτόν τον αναστάσιμο χρόνο αναλαμβάνει ο Ταρκόφσι στην σπουδαιότερη κατά την γνώμη μου ταινία μετά τον ΄΄Αντρέι Ρουμπλιώφ΄΄, το ΄΄Σολάρις΄΄. Ο ΄΄Σολάρις΄΄ είναι ένας πλανήτης-ωκεανός. Ένας σκεπτόμενος ωκεανός, ένα παράδοξο ον που επιχειρεί να δεξιωθεί και να επικοινωνήσει με την γήινη συνείδηση των επιστημόνων ενός διαστημικού σταθμού. Αυτή η σκεπτόμενη φύση υποδέχεται τα συνειδησιακά ενεργήματα και κυρίως τις αναμνήσεις του ανθρώπινου νου για να τις παρουσιάσει ενσαρκωμένες, ένυλες ενώπιον τους. Έτσι ο πρωταγωνιστής του έργου, ο Κρις συναντά την εδώ και δέκα χρόνια νεκρή γυναίκα του, αγγίζει τις πληγές της, την νοιώθει ως σάρκα από την σάρκα του. Παρά τις διαβεβαιώσεις των δύο άλλων επιστημόνων του σταθμού, του Σνάουτ και του Σαρτόριους ότι αυτός ο παράξενος επισκέπτης δεν είναι τίποτα άλλο από μία κατασκευή του ΄΄Ωκεανού΄΄, μία σύνθεση νετρονίων (σταθεροποιούμενη από μαγνητικό πεδίο εκτός ΄΄Σολάρις΄΄!) ο Κρις αδυνατεί να αναγνωρίσει σε αυτό το όραμα κάτι άλλο από την αναστάσιμη ενσάρκωση του αγαπημένου του προσώπου. Ο Σνάουτ και ο Σαρτόριους προτείνουν τον συντονισμό ενός εγκεφαλογραφήματος του Κρις με ακτίνες Χ, ώστε να απαλλαγούν από τις επώδυνες ενσαρκώσεις των αναμνήσεων. Αλλά και εδώ η ανάμνηση είναι αδύνατον να εκμηδενισθεί , το παρελθόν αναδύεται στην αλήθεια του παρόντος, ανθρωποποιείται, ενσαρκώνεται. Ο πρωταγωνιστής κινείται από την Γη στον Σολάρις, από τον γαιώδη παροντικό χρόνο ανελκύεται στον πλανητικό, διαποτισμένο από το παρελθόν της ανάμνησης, χρόνο του διαστήματος, για να στερεώσει εκεί μέσα, σε μία νησίδα μνήμης, την βαρύτητα του Απολύτου. Η τελευταία σκηνή τον δείχνει γονατιστό να αγκαλιάζει τον πατέρα του μπροστά από το σπίτι του στην Γη. Όσο το πλάνο ανοίγει, η σκηνή της ευχαριστίας του υιού προς τον πατέρα, το σπίτι, η γήινη φύση, μας εμφανίζεται με αριστοτεχνικό τρόπο σαν ένα νησάκι μέσα στον άπειρο ΄΄Ωκεανό΄΄ του ΄΄Σολάρις΄΄.

Τι Είναι η Πολιτιστική Γεωπολιτική;

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την λεγόμενη ΄΄Πολιτιστική Διπλωματία΄΄, ήγουν για την συγκρότηση ενός ιστού διαπολιτισμικών επαφών που θα βασίζεται σε μία ουδετεροποιημένη ειρηνιστική έννοια ισχύος του πολιτιστικού επιτεύγματος κάθε χώρας ή μίας ευρύτερης θρησκευτικής και πολιτισμικής ενότητας. Η ΄΄Πολιτιστική Διπλωματία΄΄ φαίνεται ότι κέρδισε έδαφος κατόπιν της διατύπωσης της ΄΄Σύγκρουσης των Πολιτισμών΄΄ του Σάμιουελ Χάντινγκτον. Υπ’αυτήν την έστω εικοτολογική παρατήρηση μπορούμε να διαπιστώσουμε την υποδόρια ύπαρξη γεωπολιτικών ενδιαφερόντων μέσα στο σώμα αυτού που ονομάζουμε ΄΄Πολιτιστική Διπλωματία΄΄.
Θα τολμούσαμε να πούμε ότι η ΄΄Πολιτιστική Διπλωματία΄΄ άνευ εδραίου γεωπολιτικού κοσμοειδώλου αποτελεί όπλο ενός πολιτισμού πλούσιου σε ιστορία και φτωχού ως προς τα εκσυχρονιστικά του επιτεύγματα. Γι’ αυτόν τον πολιτισμό η ΄΄Πολιτιστική Διπλωματία΄΄ είναι μία ελπίδα, ενώ για τις μεγάλες δυνάμεις του μετανεωτερικού κόσμου μείζον όπλο. Το πλεονέκτημα της ΄΄Πολιτιστικής Διπλωματίας΄΄(όταν αυτή ασκείται με εξαίρετο τρόπο) έναντι της Γεωπολιτικής είναι το ό,τι δύναται να θεάται την ιστορική ολότητα του παρελθόντος. Η Γεωπολιτική διαθέτει μόνον το παρελθόν της επιστήμης της που δεν ξεπερνάει τους δύο αιώνες. Το αναμφισβήτητο όμως πλεονέκτημά της Γεωπολιτικής είναι η θέαση της παροντικής ολότητας. Κέντρο αυτής της θέασης δεν είναι ένας απλός χάρτης αλλά σύνολη η υδρόγειος. Το απλούστερο εγχειρίδιο Γεωπολιτικής θα ήταν ακατανόητο χωρίς την παρουσία ενός παγκόσμιου χάρτη, ενός κόσμου που αντικρύζεται άνωθεν με την οπτική γωνία ενός παντεπόπτη παρατηρητή. Η γεωπολιτική οπτική γωνία είναι η το ΄΄Πανοπτικόν΄΄ του Bentham εκκαθολικευμένο στην κλίμακα της οικουμένης. Σ’όλα αυτά έχουμε να αντιπροτείνουμε την ΄΄Πολιτιστική Γεωπολιτική΄΄, μία ανεύρετη επιστήμη που μπορεί να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις αν αντιληφθούμε τις τεράστιες δυνατότητές της. Η ΄΄Πολιτιστική Γεωπολιτική΄΄ δεν αποτελεί τον εκπολιτισμό μίας ΄΄Θεωρίας Πολέμου΄΄. ΄Ομως δεν μπορεί να αρνηθεί μία ΄΄Θεωρία Πολέμου΄΄ ή μία ιστορία της στρατηγικής και των όπλων οργανικά συνδεδεμένη με την ιστορία ή την συγχρονικότητα της λογοτεχνίας, των τεχνών και των γραμμάτων. Επί παραδείγματι: δεν ενδιαφέρει την ΄΄Πολιτιστική Γεωπολιτική΄΄ η φυσιολογία του ΄΄Αγχέμαχου ΄Οπλου΄΄ στην Αρχαία Ελλάδα. Λιγότερο την ενδιαφέρει το ΄΄Αγχέμαχο ΄Οπλο΄΄ στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου. Εκείνο που την ενδιαφέρει είναι το πως χρησιμοποιείται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια το αγχέμαχο όπλο από μία ναυτική δύναμη της αρχαιότητας- προάγγελο των σύγχρονων ναυτικών δυνάμεων που αποτελούν θεμελιώδη ΄΄στοιχείωση΄΄ της Γεωπολιτικής. Η ΄΄Πολιτιστική Γεωπολιτική΄΄ είναι μόνον δευτερευόντως μία μελέτη του πολιτισμικού παρελθόντος. Πρωτίστως είναι μία διαγνωστική του μέλλοντος θεωρητική δραστηριότητα.

Οι Κραταιές Ναυτικές Δυνάμεις και τα ΄Επη του Ομήρου

Η ΄΄Δύση΄΄ διαθέτει ως εμβληματικό ήρωα της τον Οδυσσέα. Αν η γέννηση της Ρώμης αποδίδεται σ’ έναν οιωνεί Οδυσσέα, τον Αινεία, και το λογοτεχνικό της πρωτόλειο είναι πράγματι η Αινειάδα του Βιργιλίου, τότε η χορεία των αυτοκρατορικών μεταμορφώσεων του imperium εκκινούν ανθρωπολογικώς σε αντίστιξη με το ηρωικό ήθος της γήινης ενσάρκωσης που πρεσβεύεται από τον Αχιλλέα. Η λογοτεχνική χορεία πάντως δεν σταματάει στον Βιργίλιο. Ο Βιργίλιος θα πάρει από το χέρι τον νεαρό Δάντη στην Θεία Κωμωδία[1] και θα επαναλάβει το ταξίδι στον ΄Αδη για να καθαρθεί στον Εμπύραιο της νεώτερης Δύσης, η μυθιστορηματική πορεία της οποίας δείχνει να διάγει την τελευτή της με τον οδυσσεϊκό Μπλούμ του Τζόυς. Η τελευταία παλινορθωτική προσπάθεια του ηρωικού ιδεώδους συντρίβεται με τον υποτιθεμένως ΄΄ολιγοφρενή Δον Κιχώτη΄΄[2], ο οποίος παραδίδει τα όπλα της ενσάρκωσης στην κιρκεγκωριανή απελπισμένη τρέλα του ιστορικού ΄΄διπλού΄΄ ανθρώπου. Ο Ορθόδοξος Ντοστογιέφσκι θα αναλάβει την κάθαρση αυτού του ΄΄Διπλού Ανθρώπου΄΄[3] ως εσχατολογική κατάληξη του Δυτικού πολιτισμού με, ακόμη, αμφίβολα αποτελέσματα. Η λογοτεχνική Οδύσσεια και ο ανθρωπολογικός τύπος του Οδυσσέα είναι το πολιτισμικό και ανθρωπολογικό αρχέτυπο των ΄΄Ναυτικών Δυνάμεων΄΄, όπως τις υπολαμβάνει η Γεωπολιτική. ΄Ομως, όπως όλα δείχνουν, στις ΗΠΑ τεκταίνεται ένας, τω όντι, επαναστατικός μετασχηματισμός της ανθρωπολογικής αυτής συνισταμένης. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε ακόμη και για μία σαφή ΄΄Παλινορθωτική Αντεπανάσταση΄΄. Το ΄΄Σκάνδαλο των Νεοσυντηρητικών΄΄ και η εντυπωσιακή παρουσία ενός μεγάλου πολιτικού φιλοσόφου του αιώνα, του Λέο Στράους στην σκέψη ενός νέου συντακτικού εξουσίας που διαμορφώθηκε στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια μας προδιαθέτουν για συγκλονιστικές αλλαγές του παγκόσμιου σκηνικού[4]. H μεγάλη ναυτική υπερδύναμη, οι ΗΠΑ οδεύει προς την κυρίως ειπείν αυτοκρατορική της φάση. Ο εξ αποστάσεως έλεγχος της ΄΄Καρδιάς της Γης΄΄ δεν αρκεί πλέον. Η πολιτιστική γεωπολιτική της υπερδύναμης (πλειονοπώλητα λογοτεχνικά βιβλία, κινηματογραφική παραγωγή του Χόλυγουντ, πανεπιστημιακή, ακαδημαϊκή έρευνα) προβάλλει πλέον τους Σπαρτιάτες, τον Αχιλλέα, τον Μέγα Αλέξανδρο, πρότυπα ηπειρωτικών δυνάμεων και ολιγαρχικών παραδόσεων. Παραλλήλως η Ρωσσία του Πούτιν εξαγγέλει το πρόγραμμα ΄΄Παγκόσμιος Ωκεανός΄΄. Τίθεται πέραν πάσης αμφιβολίας και αμφισβητήσεως, ότι δεν έχουμε ακόμη γευθεί το κυρίως μενού της λεγόμενης ΄΄παγκοσμιοποίησης΄΄.


Η Καρδιά της Γης στην Καρδιά της Ευρώπης

Η πορεία των ενσαρκώσεων της Ρώμης δεν είναι ενιαία. Η έννοια του γερμανικού Ράιχ αλλά και η γεωπολιτική ΄΄Καρδιά τη Γης΄΄, η Αγία ή \ και σοβιετική Ρωσία, η ΄΄Τρίτη Ρώμη΄΄, ως γνήσιες ηπειρωτικές δυνάμεις ΄΄διαμαρτύρονται΄΄ (στην περίπτωση των Γερμανών) ή ανθίστανται (ως γνήσιοι κληρονόμοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην περίπτωση των Ρώσων) στην μεταρσιωτική ναυτική ισχύ του ρωμαικού imperium[5]. Αν υιοθετήσουμε την γνωστή διάκριση του Norbert Elias μεταξύ ΄΄Πολιτισμού΄΄ (Civilization) και ΄΄Κουλτούρας΄΄ (Kultur) τότε θα πρέπει να τονίσουμε τα εξής: Η ΄΄Πολιτιστική Διπλωματία΄΄ ρέπει προς την υπεράσπιση του Πολιτισμού, ενώ η ΄΄Πολιτιστική Γεωπολιτική΄΄ θα τείνει διαρκώς και αδιαλείπτως προς την ΄΄Κουλτούρα΄΄, καίτοι μέχρι στιγμής χρησιμοποιεί το κύρος του Πολιτισμού[6]. ΄Αλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε και το ΄΄έτυμον΄΄ του όρου ΄΄Γεωπολιτική΄΄. Είναι η πολιτική που ασκείται με δοκιμίτη λίθο την ΄΄Γαία΄΄, εξ ού και παραμένει θεμελιωδώς μία ΄΄Γερμανική΄΄ επιστήμη. Η διαφορά Πολιτισμού – Κουλτούρας και Πολιτιστικής Διπλωματίας- Πολιτιστικής Γεωπολιτικής εξηγεί κατά μείζονα λόγο και την αδυναμία τόσο της Γαλλίας όσο και της Γερμανίας να συμπήξουν τον περιλάλητο Γαλλογερμανικό άξονα που προώρισται να ηγηθεί την Ενωμένης Ευρώπης[7]. Η αυτοδύναμη ανάληψη της ευρωπαϊκής ηγεσίας από μία χώρα φαντάζει εισέτι απίθανη χωρίς όμως ταυτοχρόνως να είναι αδύνατη. Με βάση την έννοια του ΄΄Πολιτισμού΄΄ η μόνη δυνατή συμμαχία που θα μπορούσε να ηγηθεί της Ευρώπης είναι η Γαλλοαγγλική. Λένε πως η Μεγάλη Βρετανία ως εταίρος των ΗΠΑ εμποδίζει την ΄΄Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση΄΄, λες και η τελευταία είναι μία δεδομένη, θεσμική, πολιτιστικά ουδέτερη έννοια. Ουσιωδώς η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση είναι μία Αγγλογαλλική[8] συμμαχία στο επίπεδο του ΄΄Πολιτισμού΄΄ και του Διαφωτισμού ως κυρίαρχης ιδεολογίας της ναυτικής δύναμης. Απλούστατα η γαλλική πλευρά έχει υποστεί γλωσσική και πολιτιστική καθίζηση σε σχέση με τον επελαύνοντα ΄΄Αγγλοσαξωνικό Πολιτιστικό Ιμπεριαλισμό΄΄ της ΄΄Ανοικτής Κοινωνίας΄΄, ενώ η Γερμανία αποτελεί μία ηπειρωτική δύναμη υπό επιτήρηση, η οποία μοιραία διαμορφώνει εθνική πολιτική με μία πανεπιστημιακή κάστα καθηγητών - ιστώρων του διαφωτιστικού κοσμοείδωλου. Με βάση την έννοια της ΄΄Κουλτούρας΄΄, η Ευρώπη θα μπορούσε να κυβερνηθεί μόνο από μία συμμαχία Γερμανίας – Ρωσσίας. Μία τέτοια κίνηση θα έφερνε την ΄΄Καρδιά της Γης΄΄ εντός της καρδιάς της Ευρώπης. Καταλαβαίνω τις ενστάσεις που εγείρονται σε μία τόσο τολμηρή υπόθεση γεωπολιτικού χαρακτήρα. Γεωπολιτικώς μία τέτοια εξέλιξη δεν βασίζεται σε κάποια ορθολογική ερμηνεία των δεδομένων και των γεγονότων. Υπό την αιγίδα όμως της ΄΄Πολιτιστικής Γεωπολιτικής΄΄ μία τέτοια ερμηνεία δεν είναι απλώς ορθολογική αλλά και αναπόφευγκτη. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ΄΄Γη΄΄ ο ρωσσικός πολιτισμός αποτελεί την πνευματική εσχατολογία ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού. Σε μία προηγούμενη υποσημείωση αναφερθήκαμε στο αίνιγμα του Ντοστογιέφσκι. Οι λογοτεχνικοί τύποι του Ντοστογιέφσκι είναι μία επιτομή της ευρωπαϊκής ιστορίας. Από τον αυτοκτόνο Σβιδριγαϊλώφ, εκπρόσωπο του γαλλικού πολιτισμού, στον αυτοκτόνο Σταυρόγκιν, εκπρόσωπο του γερμανικού μηδενισμού μέχρι τον ΄΄κατά Χριστόν σαλό΄΄ Πρίγκηπα Μίσκιν ή τον Αλιόσα Καραμάζωφ, εκφράσεις ενός εκκοσμικευμένου μυστικισμού, η γη περνάει από την φαντασιώδη μεταρσίωση του ΄΄Πολιτισμού΄΄ στον ευφρόσυνο μηδενισμό της ΄΄Κουλτούρας΄΄ και εκείθεν στην πνευματοποίηση της, στον πνευματικό ΄΄τόπο΄΄ της συντριβής και της μετάνοιας. Στην άκρη, εκτός ιστορίας, μένουν οι ησυχαστές του Ντοστογιέφσκι που υπενθυμίζουν τα ελληνικά θεμέλια της Ορθοδοξίας. Αλλά αυτοί πλέον είναι μαζί με τον Αχιλλέα και τον Αίαντα τα θεμέλια της δικής μας ΄΄Πολιτιστικής Γεωπολιτικής΄΄.
[1] Πόσο χαρακτηριστική φαντάζει αυτή η αριστουργηματική λογοτεχνική εκκίνηση την Νεώτερης Δύσης. Το τραγικό τρέπεται πλέον προς μία κωμωδία της Θείας ΄΄Ουσίας΄΄από την οποία απολείπει η εναγώνια αυτερώτηση του Αχιλλέα ενώπιον του Οδυσσέα στην ομηρική Νέκυια, για την φύση της σκιάς και του σώματος. Η ερώτηση αυτή είναι καίρια και αποτελεί το ακροσφήνιο της τραγικότητας καθώς θέτει υπό αίρεση τόσο την πρόσφυση του κόσμου, το ΄΄Xάος΄΄ όσο και την υπόφυση του, τον ΄΄΄Αδη΄΄. Τοπολογικά ερωτήματα που διεισδύουν στην καρδιά των τραγικών ερωτημάτων σε σχέση με την ριζική ετερότητα της γέννησης και του θανάτου. Κόσμος και Θεός παραμένουν Εν και το πρόβλημα της ετερότητας της ενσάρκωσης αιωνίζεται ως εκκρεμές. Η απειλή του θανάτου και η λύτρωση του Παραδείσου είναι εν τέλει μία φάρσα του Θεού προς τον άνθρωπο ώστε να τιμωρηθεί το προμηθεϊκό εγχείρημα του τελευταίου να αποστεί από την μία, ενιαία, αδιαίρετη ΄΄Ουσία΄΄. ΄Οθεν και η γέννηση του σύγχρονου κράτους ως ΄΄Πολιτείας του Ανθρώπου΄΄, ως imperium, που προβάδην αυτονομείται από το εκκλησιολογικό saccerdotium. Υπ’αυτήν την έννοια η ΄΄Θεία Κωμωδία΄΄ συνεχίζει το έργο της αρχαιοελληνικής ΄΄Νέας Κωμωδίας΄΄ που συνέτριψε το ηρωϊκό ήθος του αισχύλειου τραγικού πολεμιστή.
[2] Η ειρωνία είναι ότι ο Θερβάντες τραυματίζεται σε ναυμαχία υπηρετώντας τις κυρίαρχες ΄΄Ναυτικές Δυνάμεις΄΄ και φυτρώνει τον ΄΄τενεκεδόφρακτο΄΄ θρυλικό του ήρωα στην ξηρά, ενώ το ιδεόπλαστο βασίλειο του είναι μία αγγλοσαξωνικού τύπου ουτοπία, ήγουν μία ΄΄Νήσος΄΄. Το πάραδοξο του έργου είναι πλέον η αντιστροφή των όρων της τρέλας. Παραδόξως ο Δον Κιχώτης τρελαίνεται όταν εκλογικεύεται και παρατείται του ηρωικού, ιπποτικού του ήθους Ο ΄΄Δον Κιχώτης΄΄ του Θερβάντες συνεχίζει και ολοκληρώνει αυτό που ο Σπένγκλερ ονομάζει ΄΄Τραγωδία της Τύχης΄΄ όρο που ο Γερμανός ανατόμος της ΄΄Παρακμής της Δύσης΄΄ αποδίδει στο σαιξπηρικό έργο. Από την εποχή, θα τονίζαμε εμείς, που το τραγικό και η μοίρα στην μετά τον Αισχύλο τραγωδία, συντίθεται με την επείσακτη από την ανατολή ΄΄Τύχη΄΄ ως, θα λέγαμε, ΄΄Εκμηδισμός΄΄, και καθίσταται πλέον τραγωδιακός Νόμος, η ναυτική δύναμη των Αθηναίων προβάλει στο προσκήνιο ως υπεροχική δύναμη έναντι της μέχρι τότε πανελληνίως σεβαστής ΄΄Χερσαίας΄΄ Σπάρτης και οδηγεί στο μεγαλείο αλλά και την παρακμή της Ελλάδας.
[3] Χωρίς όμως να μας δώσει μία σαφή απάντηση. Ο Ντοστογιέφσκι μας αφήνει με το ιστορικό αίνιγμα ενός διλήμματος: Σταυρόγκιν ή Μίσκιν, αφήνοντας τελικά στον ΄΄ησυχασμό΄΄ του τον Στάρετς Ζωσιμά. Θα επεξηγήσουμε παρακάτω έτι περαιτέρω τις συνιστώσες αυτού του αινίγματος.
[4] Ασφαλώς δεν υπάρχει εδώ χώρος για να μιλήσουμε για τις τεράστιες προεκτάσεις αυτής της πολιτικής φιλοσοφίας. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε το εξής: ο οξυδερκής αναγνώστης του Στράους που διαβάζει την ερμηνεία του για την πρόσληψη του Πλάτωνα από τον ΄Αραβα Αλ Φαράμπι και τον Εβραίο Μαϊμωνίδη μπορεί να καταλάβει την ευρεία σύνθεση των πολιτισμών που δύναται να επιτευχθεί μεταξύ του δυτικού, αραβικού και εβραϊκού πολιτισμού και τις βαρύνουσες συνέπειες μίας τέτοιας σύνθεσης στο επίπεδο της Πολιτιστικής Γεωπολιτικής.
[5] Μία παρατήρηση εισαγωγική, γεωπολιτικής υφής: όταν μιλάμε για παγκόσμια ναυτική δύναμη δεν εννοούμε ότι τούτη δεν διαθέτει χερσαία δύναμη ή ότι η ναυτική της δύναμη είναι υπέρτερη της χερσαίας. Τουναντίον μάλιστα στην περίπτωση της Ρώμης η λεγεώνα κατέστη περισσότερο διάσημη από την γαλέρα. Ο όρος παγκόσμια ναυτική δύναμη (το ΄΄παγκόσμια΄΄ ήδη προδιαθέτει προς το περιεχόμενο του όρου τους οξύνοες) αναφέρεται κυρίως-τουλάχιστον κατά την δική μας εκτίμηση και ερμηνεία- στο τρόπο της κυριαρχίας. Ο εξ αποστάσεως ιδεολογικός (διαίρει και βασίλευε, ΄΄Πολιτισμός΄΄ ως ιδεολογία) έλεγχος αντιστρατεύεται και προσώρας υπερτερεί της εδαφικής κατοχής και επέκτασης της ηπειρωτικής δύναμης.
[6] Αναρωτιέται κανείς ως πότε οι Ναυτικές Δυνάμεις θα περιορίζουν την γήινη ζωτική ορμή και τον γαιώδη πλούτο της ΄΄Καρδιάς της Γης΄΄. Σ’αυτήν την ισορροπία τρόμου που υπερβαίνει κατά πολύ το διπολικό σύστημα του ΄΄Ψυχρού Πολέμου΄΄οι Ναυτικές Δυνάμεις πέπρωται να λύσουν το ζήτημα γορδίως: το ζύγι μοιραία θα γυρίσει προς μίαν ιδιαίτερη σύνθεση ΄΄Πολιτισμού΄΄ και ΄΄Κουλτούρας΄΄. Είναι λάθος να γελάμε με τον Ράμπο, να τονίζουμε τις ιστορικές ανακρίβειες της χολυγουντιανής Τροίας η του χολυγουντιανού Αλεξάνδρου. Οι επιδιώξεις αυτής της ιδιότυπης πολιτιστικής διπλωματίας που εδράζεται σε μία υπόγεια υπεροχική πολιτιστική γεωπολιτική είναι ετερόβουλες προς τις επιφαινόμενες.
[7] Η πείσμων άρνηση της Γαλλίας να δεχθεί την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δεν οφείλεται τόσο στον ισλαμικό πολιτισμό της Τουρκίας όσο στον γερμανοτραφή χαρακτήρα του ΄΄Βαθέος Κράτους΄΄.
Η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρώπη θα έγερνε εμφανώς την πλάστιγγα ενός Γαλλογερμανικού άξονα προς την πλευρά της Γερμανίας, με δεδομένη μάλιστα την σαφέστατη γεωπολιτική επέκταση της Γερμανίας στα Βαλκάνια και ΄΄εκείθεν΄΄, μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαυίας. Η ΄΄λύση Ερντογάν΄΄ είναι κατά το μάλλον ή ήττον αμερικανικής εμπνεύσεως ΄΄σφήνα΄΄, και όλως ιδιαιτέρως σχετική με τα προαναφερθέντα διλήμματα της Πολιτιστικής Διπλωματίας και της Πολιτιστικής Γεωπολιτικής. ‘ Υπ’ αυτήν την έννοια το αθεϊστικό, επαναστατικό, δημοκρατικό Παρίσι είναι τω όντι περικυκλωμένο: νοτίως ο απέθαντος ωχρός Πάπας και πιο κάτω η δημογραφική έκρηξη των χωρών του Μαγκρέμπ, ανατολικά η βιβλική Αμερική, δυτικά η Γερμανία της ΄΄Κουλτούρας΄΄ και βορείως η μόνη παράδοξη πικρή ελπίδα, ο προαιώνιος εχθρός, η Μεγάλη ΄΄Βρεττάνη΄΄, η χώρα που εισήλθε στον σύγχρονο καπιταλισμό αναίμακτα χωρίς δηλαδή την διαρκώς οξυνόμενη μνησικακία εσωτερικών αντεπαναστικών δυνάμεων, η χώρα με την θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στον αριστοκράτη, τον αστό και τον λούμπεν προλετάριο του ΄΄Punk΄΄του ΄΄Heavy Metal΄΄,του ΄΄Rock΄΄( που μεταφέρει την σημαία της Γηραιάς Αλβιόνας από τα ρούχα της νεολαίας μέχρι τα γήπεδα όλου του κόσμου).
[8] Εξυπακούεται ότι τούτο συμβαίνει υπό την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ.